Άκης Πάνου, ο ονειροπόλος που δεν συμβιβάστηκε ποτέ

“Όταν κάποιος λέει αλήθειες και δεν θέλουν να τον καταλάβουν, τον λένε τρελό. Αυτός έχει τις δικές του ιδέες και οι άλλοι βομβαρδίζουν το μυαλό του για να τις μεταβάλουν”

Ο Άκης Πάνου γεννήθηκε στις 15 του Δεκέμβρη 1933 σε μια γειτονιά της Καλλιθέας. Ήταν άνθρωπος ιδιόρρυθμος, με τους δικούς του απροσπέλαστους κώδικες, απροσπέλαστος κι ο ίδιος από τους πολλούς, μοναχικός που πάλευε όλη του τη ζωή με το σύστημα.

Με τα τραγούδια του φώτισε τα σκοτάδια της βαρβαρότητας που προκαλούν οι κοινωνικές ανισότητες, ανέδειξε την ψευτιά των δήθεν, τη διαφθορά και τη σαπίλα των “καθωσπρέπει”. Ο Άκης Πάνου ήταν ένας μεγάλος δημιουργός, που δεν κατατάσσεται σε κατηγορίες, παρά μόνο στη δική του.

Εμπνευσμένος συνθέτης, εξαιρετικός μουσικός και ένας αυθεντικός λαϊκός ποιητής που τραγούδησε τους πόνους και τις αγωνίες των λαϊκών ανθρώπων και ύμνησε με αξιοπρέπεια και σεβασμό τον έρωτα.

Ονειροπόλος και βαθιά συναισθηματικός, κάθετος στην κρίση του και στις απόψεις του, μονίμως διαμαρτυρόμενος, με το παράπονο και την πίκρα να τον συνοδεύουν μέχρι το τέλος της ζωής του. Ένας ρομαντικός με αρχές, παλιάς κοπής, που ασφυκτιούσε τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία στη λάθος εποχή, ένας τρελός, όπως θα βόλευε κάποιους, που όμως τα είχε τετρακόσια.

“Όταν κάποιος λέει αλήθειες και δεν θέλουν να τον καταλάβουν, τον λένε τρελό. Αυτός έχει τις δικές του ιδέες και οι άλλοι βομβαρδίζουν το μυαλό του για να τις μεταβάλουν”, έλεγε αναφερόμενος στο κλασικό ομώνυμο τραγούδι του που ο καθένας λίγο πολύ έχει σιγοτραγουδήσει. Αυτός ήταν ο τρελός του Άκη Πάνου, που προσέδιδε στον όρο κοινωνική σημασία. Κι αυτό, εκτός από εμβληματικό, ήταν ίσως κι ένα από τα πιο βιωματικά του δημιουργήματα.

Έφυγε από τη ζωή στις 7 του Απρίλη 2000, μέσα στη φυλακή. Έζησε, ταξίδεψε, και μας ταξίδεψε, στα πάθη του, ανάμεσα σε δυο κόσμους.

Στο δικό του, που έχτισε με τους δικούς του κανόνες και οριζόταν απ’ τους δικούς του νόμους, που αντανακλάται στα τραγούδια του και, κατ’ ανάγκη, στους σκοτεινούς δρόμους του κόσμου “των πολλών”, πάντα εχθρικά διακείμενος, πότε στην επίθεση και πότε στην άμυνα.

Ενός κόσμου που αφαιρεί χώρο από τους διαφορετικούς και τους σπρώχνει, συχνά χωρίς να το καταλάβουν, στο περιθώριο, με τον οποίο ποτέ δε συμβιβάστηκε, χωρίς όμως να πάψει να ονειρεύεται.