Το Yellow προτείνει: “Bardo” το ψευδές χρονικό ενός σωρού αλήθειες, του Alejandro G. Iñárritu

Ας αφήσουμε τους εγωισμούς και… ας γυρίσουμε μια ταινία για τον εαυτό μας.

Του Κώστα Καρδερίνη:

Μύθος και απομυθοποίηση, ταυτότητα και οικογένεια, πατρίδα και κοιτίδα, ιστορία και Ιστορία, κουλτούρα και τέχνη, όνειρο και όραμα, έκφραση και εγκόσμιο αποτύπωμα, αρετή και παρρησία, αυταρέσκεια και απαρέσκεια, κριτική και αυτοκριτική, κινηματογραφική αίθουσα και πλατφόρμα, αλήθεια και μετά-αλήθεια. Νομίζετε ότι ο σκηνοθέτης/αυτουργός Ινιαρίτου έβαλε πολλά καρπούζια κάτω απ’ την μασχάλη; Το νόμισμα σας μπορεί να βγει κάλπικο. Δοκείτε πως όταν έχει στο ενεργητικό του 7½ ταινίες, δικαιούται να κάνει ό,τι κι ο Φελίνι με τον έτερο εαυτό Μαστρογιάνι; Περιπλανάστε αλλά ενδεχομένως και να μην πλανάστε. Το τρίτο ερώτημά μου είναι ρητορικό: τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια; Ένας Μπέρντμαν ή (η απρόσμενη αρετή της αφέλειας) έφερε την άνοιξη, Η επιστροφή έφερε βαρυχειμωνιά και να που τώρα ήρθε το συμπλήρωμα του χρόνου.

Είναι φανερό ότι ο φωτογράφος/ντοκιμαντερίστας ήρωάς του Μπάρντο, ο Σιλβέριο Γκάμα [Daniel Giménez Cacho καλά φορμαρισμένος], αποτελεί το άλλο ισοδύναμο εγώ του σκηνοθέτη. Είναι έκδηλο ότι μαζί με όλα τα παραπάνω επιχειρεί έναν απολογισμό και σπεύδει να αυτοκριτικάρει εν σοφία πριν επιτεθούν όλοι αυτοί που τον περιμένουν στη γωνία και τώρα ξεσπαθώνουν.

Επίσης, γίνεται ηλίου φαεινότερο ότι το όραμα του σκηνοθέτη δεν δύναται να περιορίζεται σε συμβατική διάρκεια, αφ’ ης στιγμής έχει κατά νου να αναπτύξει και να μας εκθέσει ποιητικά τους πολυσύνθετους προβληματισμούς της καλλιτεχνικής και φυσικής ζωής του. Φύσει αδύνατον.

Μπορεί η ποίησή του [και ουχί οίηση] να εκκινεί σουρεαλιστικά, εντέλει όμως η σορός της αλήθειας που δεν έχει ανάγκη κανένα βραβείο, κλείνει τον κύκλο σε μια όαση ρεαλισμού, η οποία όαση φαντάζει αναγκαίο κακό πια ώστε να μην μας πλακώσει ο σωρός με τις επί μέρους τσουχτερές αλήθειες. Κάπου υπάρχει εμβόλιμο ένα διάλλειμα αλά Σορεντίνο, όπου ο Ντέιβιντ Μπόουι άδει ακαπέλα Let’s dance και διαλύει κυριολεκτικά την απόσταση μεταξύ θεατή και δημιουργού, μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ Επίκουρου και εμού του ιδίου. Άλλωστε Μπάρντο είναι μια κατάσταση μετάβασης ή μετάστασης, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας της ύλης. Το πνεύμα όμως είναι αυτά τα 21 γραμμάρια διαφοράς δυναμικού.

Βαθμός: οκτώμιση [8½ και λίγο είναι]