Το Yellow προτείνει: “Lucky” (Τυχερός), η τελευταία ερμηνεία του εξαίσιου Harry Dean Stanton

Βρίσκεται στο χείλος της ζωής, σε ένα ταξίδι αυτοεξερεύνησης. Η πνευματική διαδρομή ενός ηλικιωμένου άθεου προς την αυτογνωσία, την αποδοχή της θνητότητάς του και της ανάγκης για επαφή με άλλους ανθρώπους.

Το “Lucky” (Τυχερός) αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού John Carroll Lynch, είναι ένας φόρος τιμής, μια κατάθεση γεμάτη αγάπη για τη ζωή και την καριέρα του Harry Dean Stanton και την ίδια στιγμή ένας διαλογισμός για τη μοναξιά, το θάνατο, την πνευματικότητα, τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις. Γράφτηκε από τους μακροχρόνιους φίλους του ηθοποιού Logan Sparks και Drago Sumonja, και σύμφωνα με τον σκηνοθέτη είναι “τα πάντα για τη ζωή του, χωρίς να είναι η ζωή του”.

Ο σπουδαίος ηθοποιός έφυγε από τη ζωή λίγους μήνες μετά από την ολοκλήρωση της ταινίας το 2017.

Αγνοώντας τη μόδα, το Mainstream, ακόμη και τη συζήτηση μεταξύ του νέου Χόλιγουντ και του ανεξάρτητου κινηματογράφου στον οποίο συμμετείχε, ο Stanton ήταν πάντα ένα είδος ελεύθερου πνεύματος στον αμερικανικό κινηματογράφο. Και ο ίδιος είναι ο χαρακτήρας του στο “Lucky”, ένας τύπος που δεν πιστεύει σε τίποτα και υποθέτει με τον πιο απλό τρόπο ότι οι μέρες του σε αυτόν τον κόσμο πλησιάζουν στο τέλος τους.

Ο Lucky (Harry Dean Stanton) είναι ένας 90χρονος άθεος, βετεράνος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που ζει μια απλή ζωή σε μια μικρή πόλη της ερήμου της Αριζόνα. Υπερασπίζεται παθιασμένα την ανεξαρτησία του και σε σύγκριση με τους συνομήλικούς του, έχει ζήσει μια πραγματικά “γεμάτη” ζωή. Είναι μόνος αλλά, όπως τονίζει, δεν είναι μόνος. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έχει παιδιά – για τα οποία γνωρίζει – αλλά παραδέχεται ότι ήταν ερωτευμένος κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Μοναχικός, πεισματάρης και άνθρωπος πιστός στην ρουτίνα του: ξυπνά, καπνίζει το πρωινό του τσιγάρο, κάνει τη γυμναστική του, περπατά μέχρι το τοπικό καφενείο όπου παίρνει πάντα το ίδιο πρωινό, λύνει το σταυρόλεξό του, αγοράζει προμήθειες για μία μόνο μέρα από το μίνι μάρκετ, επιστρέφει σπίτι και βλέπει τα αγαπημένα του τηλεπαιχνίδια γνώσεων.

Το βράδυ θα συναντηθεί με τους αντίστοιχα αλλόκοτους γείτονές του στο ίδιο μπαρ (γιατί είναι το μόνο που του επιτρέπει το κάπνισμα), θα τους μάθει τη λέξη της ημέρας (από το σταυρόλεξο ή το τηλεπαιχνίδι της μέρας), θα διαφωνήσουν, θα τσακωθούν, θα πιουν τα Bloody Mary τους και θα καληνυχτιστούν. Ο Λάκι θα γυρίσει σπίτι, θα βρίσει κάποιο περαστικό αυτοκίνητο, θα κάνει το βραδινό του τσιγάρο, θα κοιμηθεί.

Αύριο θα είναι μια άλλη, ολόιδια μέρα. Μέχρι που μία δεν είναι: όταν ανεξήγητα καταρρέει στο σαλόνι του, αναγκάζεται να πάει στο γιατρό. Κι αναγκάζεται να αντιμετωπίσει ότι κάποτε η ρουτίνα του θα διακοπεί ανεπίστρεπτα. Συνειδητοποιεί ότι μπορεί να έχει μόνο εβδομάδες ή μήνες ζωής μπροστά του, όχι χρόνια.

Τη στιγμή που η σαρωτική σκέψη της θνητότητας του χτυπάει την πόρτα, έστω και μετά από εννέα δεκαετίες ζωής, διαταράσσονται όλες του οι ισορροπίες. Αυτή η τόσο καλά δομημένη καθημερινότητα αρχίζει να καταρρέει μόνο και μόνο από το βάρος της διαπίστωσης ότι δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα.

Δυσκολεύεται να το παραδεχτεί, αλλά φοβάται επίσης. Φοβάστε ότι το να μείνετε μόνοι μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολο από το να πεθάνετε μόνοι – το να φοβάστε ότι το να ξέρετε ότι τίποτα δεν διαρκεί μπορεί να μην είναι καλός λόγος για να συμπεριφέρεστε σαν να μην έχει σημασία τίποτα.

Ο Lucky κοιτάζει τις μέρες που λιγοστεύουν και αγωνίζεται να κάνει ειρήνη με το “τίποτα” που περιμένει στο τέλος τους. Ένας άθεος που αντιμετωπίζει το θάνατο χωρίς υπόσχεση μεγαλύτερης ανταμοιβής.

Ο πρωταγωνιστής αναφέρεται συχνά στον ορισμό της λέξης ρεαλισμός: “Η στάση ή η πρακτική της αποδοχής μιας κατάστασης όπως είναι και είναι έτοιμος να το αντιμετωπίσει αναλόγως”. Με τον δικό του τραχύ, συχνά διασκεδαστικό τρόπο, ο Lucky προσπαθεί απλώς να είναι προετοιμασμένος.