Mικρό ταξίδι στον κόσμο του Nick Cave

Kαθόλου εύκολο το να μπορέσεις να επιλέξεις πέντε μόνο δίσκους από έναν τόσο σπουδαίο δημιουργό όπως ο Nick Cave… Πιστεύουμε όμως ότι θα συμφωνούσε μαζί μας και ο ίδιος με αυτή την επιλογή

Μια πολυσχιδής καλλιτεχνική προσωπικότητα που ξεκίνησε από τη μουσική, συνέχισε ως συγγραφέας και αργότερα βρέθηκε στον κινηματογράφο ως συνθέτης κινηματογραφικής μουσικής, σεναριογράφος, αλλά και ηθοποιός. Πέρασε τα 60 αλλά παραμένει δραστήριος και εμπνευσμένος, ακόμη και στην πιο τραγική στιγμή της ζωής του. O Γιώργος Χούλλης επιλέγει 5 δίσκους από την τεράστια δισκογραφία του.

1. The Birthday Party – Prayers on Fire (1981)

Το ξεκίνημα όλων. Ένας φόρος τιμής στους αυτοκαταστροφικούς rock and roll ήρωες της παλιότερης εποχής, μέσα από μια διεστραμμένη οπτική. Ο νεαρός, τότε, Cave να ουρλιάζει τους στίχους σαν δαιμονισμένος, με χαλί τα κιθαριστικά παιχνιδίσματα των Mick Harvey και Roland S. Howard και με τραγούδια όπως τα “King Ink”, “Nick The Striper”, “Yard” και “Zoo Music Girl” να γράφουν ένα μεγάλο μέρος από την ιστορία της σκηνής των 80’s στη μακρινή Αυστραλία.

2. Nick Cave & The Bad Seeds – Tender Pray (1988)

Η βρωμιά και ο μηδενισμός των Birthday Party ανήκουν στο παρελθόν.Ο Cave, με σταθερό συνοδοιπόρο τον Harvey, και ενισχύσεις από τους Blixa Bargeld, Kid Congo Powers και Roland Wolf, ακολουθεί το αφηγηματικό ύφος που τελικά τον καθιέρωσε. Σαφώς, το Tender Pray δεν είναι το κορυφαίο του άλμπουμ αλλά στην περίπτωσή μας είναι ο δίσκος που δείχνει έναν Nick Cave σε μεταβατικό στάδιο, με μία ωριμότερη στιχουργική προσέγγιση σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους. Όταν μάλιστα ανοίγει με ένα τραγούδι όπως το “The Mercy Seat” που αφηγείται με τρόπο που καθηλώνει την ιστορία ενός μελλοθάνατου, όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν.

3. Grinderman – Grinderman (2007)

Ουσιαστικά πρόκειται για το γκρινιάρικο αδερφάκι των Bad Seeds, αφού μαζί με τον Cave συμμετέχει σχεδόν όλο το σημερινό line up τους. Εδώ, ο Cave αναλαμβάνει και την κιθάρα μαζί με την φωνή που ηχεί οργισμένη, αλήτικη και απροσάρμοστη φέρνοντας στο μυαλό την εποχή των Birthday Party με πολλές αναφορές στη garage σκηνή, τους προπάτορες του λευκού θορύβου Stooges και ολίγον από Tom Waits.Το project συνέχισε για έναν ακόμη δίσκο, μερικές περιοδείες και διαλύθηκε οριστικά το 2013.

4. Nick Cave & The Bad Seeds – Push the Sky Away (2013)

Οι Grinderman αποτελούν παρελθόν, το ίδιο και ο Mick Harvey από τους Bad Seeds. Σίγουρα αυτός ήταν ένας παράγοντας που η νέα μουσική κατεύθυνση των Bad Seeds άλλαξε, ευτυχώς όμως όχι προς το χειρότερο. Με ένα ηχητικό φόντο από samples και πλήκτρα και έντονα επηρεασμένο από τις κινηματογραφικές του δουλειές, ο Cave τιθασεύει το θηρίο μέσα του και δημιουργεί έναν δίσκο εσωστρεφή, ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, διατηρώντας το αφηγηματικό του χάρισμα και το ερμηνευτικό του ταλέντο σε μία πιο ώριμη προσέγγιση.
Οι κιθάρες έχουν ελαττωθεί, αλλά μετατρέπονται σε μικρές καταιγίδες μέσα στη γαλήνη, σε στιγμές όπως το αλήτικο “Higgs Bosson Blues” και το “Jubilee Street” που σβήνει με ένα κιθαριστικό ξέσπασμα πλαισιωμένο από χορωδία. Με λίγα λόγια, στο Push The Sky Away, ο Cave δεν ξεγελάει τον χρόνο, αντίθετα συμφιλιώνεται μαζί του και το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Είμαι σίγουρος ότι ο Robert Johnson θα χαμογελάει από ψηλά για τα όσα λίγα πρόλαβε να αφήσει στην σύντομη ζωή του και η αναφορά του ονόματος του στο “Higgs Bosson Blues” είναι μόνο μια μικρή απόδειξη για αυτό.

5. Nick Cave & Warren Ellis – Loin Des Hommes (2014)

Γνωστή λίγο έως πολύ είναι και η ενασχόληση του Nick Cave με την έβδομη τέχνη, είτε ως ηθοποιός, είτε ως σεναριογράφος, είτε ως δημιουργός soundtrack, μαζί με τον σταθερό συνεργάτη του Warren Ellis. Η ταινία Loin Des Hommes (Μακριά από τους Ανθρώπους) κυκλοφόρησε πριν από πέντε χρόνια σε σκηνοθεσία του David Oelhoffen. Το σενάριο είναι βασισμένο σε ένα διήγημα του Albert Camus με φόντο την Αλγερία στην περίοδο του πολέμου της ανεξαρτησίας. Το soundtrack διακατέχεται από έντονο μινιμαλισμό (ένα στοιχείο που συναντάμε έντονα και στους σημερινούς Bad Seeds) με κύρια όργανα τα έγχορδα, το πιάνο και τα samples που αποδίδουν μια ακόμη πιο σκοτεινή ατμόσφαιρα, ενώ αξιοσημείωτη είναι η συμμετοχή του Ψαραντώνη, για τον οποίο ο Nick Cave έχει εκφράσει δημοσίως τον θαυμασμό του.

Πηγή: merlins.gr