Blaine L. Reininger των Tuxedomoon: Κάνεις το ταξίδι για να καλυτερέψεις εσύ ο ίδιος (video)

Μια συνομιλία του “δικού μας” πια Blaine η οποία δεν καταγράφηκε σε κανένα μέσο παρά μόνο στην μνήμη. Έτσι έμειναν όμως και τα πιο ουσιαστικά…

Συνέντευξη στον Γιώργο Κοτσώνη:

Αυτή η χώρα (να πω κι αυτός ο χώρος;) έχουν στηρίξει μπάντες που στα μέρη τους πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες. Από Wipers και Savage Republic μέχρι Puressence, Sound και μια άλλη με καταγωγή από αμερικάνικη πόλη με μεξικάνικο όνομα, αλλαγή βάσης στις Κάτω Χώρες και τέλος διασκορπισμό σε τρεις διαφορετικές ηπείρους.

Μια μπάντα που την εποχή του βινυλίου, 35 με 40 χρόνια πριν, σ’ έκανε να συνειδητοποιήσεις ότι το μείγμα Post Punk – κλασσικής μουσικής όχι μόνο ήταν εφικτό αλλά άνοιγε ηχητικές κι αισθητικές οδούς πριν αδιανόητες.

Συνιδρυτής και μέγιστο κομμάτι των Tuxedomoon, o Blaine ζει στην Αθήνα εδώ και πάνω από μια εικοσαετία. Η πρώτη μας συνάντηση ήταν 24 χρόνια πριν, σε μια σόλο εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες πριν, ένα σαββατιάτικο απόγευμα, αυθόρμητα θέλησα να του ξαναμιλήσω κι ότι ακολουθεί είναι από μνήμης…

Να υποθέσω ότι νιώθεις κάπως Έλληνας μετά απ’ όλα αυτά τα χρόνια στη χώρα;

Ναι, θα μπορούσα να το πω κι έτσι. Νιώθω καλά εδώ… Είχα έρθει σε μια εποχή που είχα πελώρια προβλήματα αλλά ευτυχώς τα πράγματα πήγαν προς το καλύτερο… (η σύντροφος του είναι ντόπια είναι με καταγωγή από Κόρινθο).

Μήπως ασπάστηκες και την ορθοδοξία;

Δε θα το ’λεγα. Εγώ και η Μαρία ασχολούμαστε με πιο ανατολίτικες πρακτικές, βασικά γιόγκα.

Να ξέρεις πάντως ότι φαίνεσαι σε πολύ καλή κατάσταση.

Ευτυχώς ναι, ιδιαίτερα αν σκεφτείς και τις καταχρήσεις του παρελθόντος…

Η ζωή σου στο Βέλγιο;

Άθλια. Χειρότερα δε γινόταν σ’ ένα μέρος καταθλιπτικό που δε το καταλάβαινα κι ήμασταν και απένταροι. Νομίζω ότι από το 2000 και μετά η ζωή στις Βρυξέλλες έχει καλυτερέψει αισθητά.

Έχεις αισθήματα οργής για τον τύπο που προκάλεσε το ατύχημα με το χέρι σου; (έμπνευση για το ‘Broken fingers’).

Όχι, για τον απλό λόγο ότι ήταν ένας καμένος τοξικομανής που προσπάθησε να κλέψει το τσαντάκι μου και καταδιώκοντάς τον έπαθα το ατύχημα.

Το ‘Joeboy in Rotterdam’ θα ’πρεπε να μας ενδιαφέρει;

Νομίζω ναι, γιατί αν και είναι βασικά συνεργασία του Steven και του Peter βασίζεται σε φόρμες που είχαμε δουλέψει από πριν όλοι μαζί στο San Francisco.

Σε εκνευρίζει ακόμα να μη βλέπεις το ‘Desire’ στους καταλόγους με τα καλύτερα του ’80;

Αρκετά χρόνια πριν ναι, τώρα νομίζω ότι το έχω ξεπεράσει, έχω αποδεχτεί πλήρως ποιος είμαι και ποια ήταν η μπάντα οπότε σταμάτησε να μ’ ενοχλεί. Έμαθα να είμαι ευχαριστημένος μ’ αυτό που είμαι και μ’ αυτά που έχω κάνει.

Για τον Winston τι λες;

Δεν αμφισβητώ το ταλέντο του, αλλά ως προς την μπάντα ήταν καθαρά καιροσκόπος. Ακόμα και στο ‘Desire’ ήδη είχαμε δουλέψει τις συνθέσεις κι αυτός ήρθε να μας βρει απλά για να προσθέσει τα φωνητικά.

Υπάρχουν ουκ ολίγοι όμως, κι εγώ ξεκάθαρα μέσα σ’ αυτούς, που δεν εννοούν πραγματικούς Tuxedomoon χωρίς τον Κινέζο.

Ως κομμάτι της μπάντας ήταν σημαντικός… οι δυο μας τζαμάραμε και συνθέσαμε μαζί το ‘Again’.

Το αγαπημένο μου.

Παρομοίως.

Πως κρίνεις ότι έβγαλε η μπάντα μετά την αποχώρησή σου;

Θα πω ξεκάθαρα ό,τι δε μ’ άρεσαν.

Εκείνη η εμφάνιση επανασύνδεσης στο Παλλάς το 1987 πρέπει να ήταν σημαντική…

Απολύτως. Κι εκεί συνειδητοποίησα ότι έχουμε ρεύμα στην Ελλάδα.

Τώρα που το θυμήθηκα… Πώς κι ένα τόσο καλό κομμάτι όπως το ‘Crash’ έμεινε ουσιαστικά στο περιθώριο;

Έλα ντε. Μ’ αρέσει πολύ. Και είμαστε ουσιαστικά ο Steven κι εγώ στην κιθάρα. Σημειωτέον ότι στον Steven ποτέ δεν πολυάρεσαν οι εκφάνσεις της μπάντας με ντράμερ – κιθαρίστα.

Αν ξεκινούσες πάλι από την αρχή;

Θα απέφευγα πάση θυσία τις καταχρήσεις. Με πήγαν πραγματικά πίσω.

Οφείλω να πω ότι εκτός από σημαντικότατος μουσικός είσαι κι ένας πολύ ζεστός άνθρωπος, χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας.

Ευχαριστώ γι’ αυτό… Ξέρεις, με τα χρόνια συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό το ταξίδι το κάνεις πάνω απ’ όλα για να καλυτερέψεις εσύ ο ίδιος ως ανθρώπινο ον.

Χαίρομαι πραγματικά που σ’ έχουμε στα μέρη μας. Σε χαιρετώ από τη Θεσσαλονίκη και νομίζω ότι…

…ως πόλη είναι ακόμα πιο όμορφη. Ναι, το παραδέχομαι και θα’ θελα να βρίσκομαι εκεί πιο συχνά.