Dead Kennedys: ένα όνομα μια ιστορία, που ακόμα προκαλεί δέος και κάποιες φορές, προκαλούσε (συνήθως) και ταραχές (video)

Στίχοι στιχουργικής οργής: οπλοκατοχή, εργασιακές συνθήκες, αθλητισμός και ψευτοανδρισμός, ρατσισμός, μουσική βιομηχανία… σε γενικές γραμμές, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο και ασχολίαστο.

Αν σκάψεις βαθιά μέσα στη μνήμη των παιδικών/μαθητικών σου χρόνων (για εσάς τους -αντα), όποιος και αν είσαι, ό,τι μουσική και να ακούς, θα θυμηθείς πως έχεις δει τουλάχιστον μια φορά το λογότυπο του ίσως πιο επιδραστικού punk συγκροτήματος των Η.Π.Α.

To 1978 στο San Franscisco, o κατά κόσμον Raymond Pepperell, γνωστός ως East Bay Ray αποφάσισε να φτιάξει συγκρότημα. Έλα που όμως δεν είχε φίλους μουσικούς! Αποφάσισε λοιπόν, να δημοσιεύσει αγγελία στην εφημερίδα The Recycler όπου έλεγε “Κιθαρίστας ζητά να φτιάξει συγκρότημα”. Σύντομα η αγγελία απαντήθηκε και η πρώτη σύνθεση των DK εκτός από τον East Bay Ray, περιλάμβανε τους Jello Biafra (Eric Reed Boucher) στα φωνητικά, τον Klaus Flouride (Geoffrey Lyall) στο μπάσο, τον 6025 (Carlos Cardona) στη ρυθμική κιθάρα και τον Ted (Bruce Slesinger) στα τύμπανα. Με αυτήν την σύνθεση ηχογραφήθηκαν μια σειρά demos, ώσπου να φτάσουν στην ιστορική στιγμή του ντεμπούτου album που θα τους καθιερώσει στις συνειδήσεις απανταχού των hardcore punk rockers.

To 1980 οι DK θα γράψουν ιστορία κυκλοφορώντας το “Fresh Fruit for Rotting Vegetables” αρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο μέσω της Cherry Red Records και αργότερα στις ΗΠΑ μέσω της Alternative Tentacles, εταιρίας του Jello Biafra. Στο εξώφυλλο ποζάρουν καιόμενα περιπολικά, φωτογραφημένα από τις αναταραχές της 21ης Μαΐου 1979, όταν ο πρώην αστυνομικός Dan White, δεν καταδικάστηκε για τις δολοφονίες του Δημάρχου του San Franscisco, George Moscone και τους gay ακτιβιστή, Harvey Milk. Η gay κοινότητα της πόλης έχοντας μακρά έχθρα με το αστυνομικό τμήμα της πόλης ξέσπασε την οργή του για το απαλό άγγιγμα του νόμου στον φερόμενο ως δολοφόνο των δυο προαναφερθέντων, που καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία, λαμβάνοντας την μικρότερη δυνατή ποινή. Το γεγονός αυτό έδωσε έμπνευση για το εξώφυλλο του πρώτου και πιο πετυχημένου album των DK, γεμάτου με σάτιρα κατά του πολιτικού κατεστημένου και της σαθρής κοινωνίας των ΗΠΑ.

To δυναμικό, φασαριόζικο και γρήγορο στιλ των DK κάνει εντύπωση και μπαίνει αμέσως στη λίστα με τα αγαπημένα συγκροτήματα της πάντοτε ανήσυχης νεολαίας, αλλά και στο μάτι διάφορων στους οποίους δεν άρεσαν οι πολιτικές γνώμες των στίχων κομματιών σαν τα “Kill the Poor” (“Efficiency and progress is ours once more/ Now that we have the Neutron bomb/ It’s nice and quick and clean and gets things done”), “When Ya Get Drafted” (“Economy is looking bad/ Let’s start another war when ya get drafted/ Fan the fires of racist hatred/ We want total war when ya get drafted ”), “California Uber Alles” (“DIE on organic poison gas/ Serpent’s egg’s already hatched/ You will croak, you little clown/ When you mess with President Brown/ When you mess with President Brown”) και δε συμμαζεύεται.

Σύντομα θα αντιμετωπίσουν “ορδές” Αμερικάνων Γονέων που θέλουν να προστατεύσουν τα βλαστάρια τους από το αντικαπιταλιστικό μένος και την αντιρατσιστική τους ιδεολογία.

Τον επόμενο χρόνο, αφού πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέγεται o Ronald Reagan, οι DK με μια κιθάρα μετά την αποχώρηση του 6025 και με νέο πρόσωπο στα τύμπανα, τον Darren Heney (D.H. Peligro), κυκλοφορούν το ΕΡ “In God We Trust Inc.”, όπου επιτίθενται στις οργανωμένες θρησκείες, αλλά και στο κίνημα των Νεο-Ναζί, τους οποίους στολίζει στο “Nazi Punks Fuck Off”, έναν αντιφασιστικό ύμνο που κρατάει την αίγλη τους ως και σήμερα.

Το 1982 έρχεται το “Plastic Surgery Disasters” με τους μουσικούς να αφήνουν το στίγμα τους πιο καθαρά πλέον, γύρω από τα αστειευόμενα σχόλια/στίχους του Biafra. H θεματολογία δεν θα αλλάξει με τους DK να επιτίθενται ξανά και ξανά στην πολιτεία, τον επεκτατισμό και την κοινωνία στο σύνολο της.

Δίσκος νούμερο τρία. Τίτλος: “Frankenchrist”. Στόχοι στιχουργικής οργής: οπλοκατοχή, εργασιακές συνθήκες, αθλητισμός και ψευτοανδρισμός, ρατσισμός, μουσική βιομηχανία…σε γενικές γραμμές, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο και ασχολίαστο. Στο εξώφυλλο μια παρέλαση Shriners, μιας αδελφότητας παρακλαδιού του Μασονισμού και μέσα στο βινύλιο, υπάρχει μια αφίσα/έργο του ζωγράφου Giger (ονομάζεται Penis Landscape) που απεικόνιζε αρκετούς φαλλούς να εισέρχονται σε αιδοία, πίνακας που έφερε μπελάδες στον Jello Biafra. Η Alternative Tentacles οδηγήθηκε σε δίκη για διανομή επιβλαβών υλικών προς νέους, όμως αθωώθηκε, με την εταιρία του Jello σχεδόν να χρεοκοπεί. Από κει και έπειτα, ο Jello Biafra θεωρήθηκε ο μεγάλύτερος εκπρόσωπος της μάχης ενάντια της Parents Music Resource Center, που κυνηγούσε πολλούς καλλιτέχνες μεταξύ αυτών και τον Frank Zappa.

1986 και σειρά για την κυκλοφορία του τέταρτου “Bedtime for Democracy”, τίτλος αρκετά περιγραφικός για να τον αναλύσουμε. Οι DK δεν αλλάζουν στιχουργική ρότα και επιτίθενται ακόμα και στα κακώς κείμενα του hardcore punk κινήματος, αλλά όλα θα επισκιαστούν από την ανακοίνωση του συγκροτήματος πως διαλύεται. Απόρροια αυτής της απόφασης ήταν η ολοένα και αυξανόμενη εμφάνιση βίαιων στοιχείων στα punk live. Ατόμων που με άγρια συμπεριφορά και χωρίς καμιά σχέση με την ιδεολογία της σκηνής, άρχισε να απομακρύνει τα σχήματα και τους ανθρώπους που βοήθησαν όσο κανείς την δημιουργία της.

Χρόνια πέρασαν και το 2001, οι East Bay Ray, Peligro και Flouride επανασυνδέθηκαν με τον Brandon Cruz (Dr.Know) στα φωνητικά υπό το όνομα DK Kennedys για λίγο, αλλά μετά γύρισαν στο αυθεντικό Dead Kennedys. To 2003 τη θέση του Cruz πήρε ο Jeff Penalty, o οποίος έμεινε μαζί τους ως το 2008. Τότε ήταν που τη θέση πίσω από το μικρόφωνα πήρε ο τραγουδιστής των Wynona Riders, Ron “Skip” Greer που είναι ως και σήμερα μαζί τους.