The Astronauts – Live στο An Club (Live Review)

Τι κι αν η “επίσημη” ιστορία τους έχει γράψει στα κιτάπια με αχνά και ψιλά γράμματα; Αρκεί που τα τραγούδια τους μας έχουν χαράξει ανεξίτηλα…

Του Γιάννη Πλόχωρα:

Καθώς ο απόηχος μιας καταπληκτικής εκτέλεσης του “Baby Sings Folk Songs” έσβησε αυτή τη φορά για τα καλά, αφού χειροκροτήσαμε άκυρα δυο φορές πιο πριν, αλλά το τραγούδι απρόσμενα ξανάρχιζε, κοίταξα γύρω μου στο ΑΝ προσπαθώντας ν’ αποφορτιστώ και να σκεφτώ.

Είμαι εδώ για να ακούσω τους Astronauts, τον Mark Wilkins δηλαδή πλαισιωμένο από τους εκάστοτε μουσικούς που τον βοηθούν στα LIVE, να παίζουν καθ’ ολοκλήρου το, κυκλοφορημένο σε μια μικρή ανεξάρτητη εταιρία το 1981, ‘Peter Pan Hits the Suburbs’, ένα μικρό αριστούργημα ουμανιστικής ευαισθησίας από τα σπλάχνα του χίπικου Free Music κινήματος της Βρετανίας των τελών της δεκαετίας του 70, που πρόσφατα οι νεότεροι που το ανακάλυψαν του έδωσαν κάπως άκομψα τον όρο αναρχοπάνκ.

Τον Mark Wilkins τον γνώρισα κι από κοντά το καλοκαίρι του ’95, όταν μια παρέα φίλων της Lazy Dog βρεθήκαμε Αγγλία για να συνδράμουμε στο μπαράζ επανακυκλοφοριών χαμένων κομψοτεχνημάτων απ’ τα ανεξάρτητα 80s που είχαν κατά νου ο Μπάμπης κι ο Κώστας (το πετύχαμε και στους δυο μεγάλους δίσκους των Astronauts, γιέα μπέημπυ).

Ακόμα ντύνεται σαν άστεγος, σκέφτηκα καθώς τον είδα να ανεβαίνει στην σκηνή. Ακόμα είναι ατσούμπαλος, συμπλήρωσα, παραλίγο να ρίξει τα δυο μικρόφωνα που χρησιμοποιούσε εναλλάξ ή και ταυτόχρονα. Και συνέχισα, είναι ακόμα γεμάτος σεμνότητα, χιούμορ, καλοσύνη, γλυκύτητα, εντιμότητα, πίστη στα ιδανικά του, πάθος για μια καλύτερη ζωή. Αυτός ο άνθρωπος είναι ζωντανό παράδειγμα για όλους μας, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΕΙΣ.

Οι λέξεις που έγραψε στα είκοσί του ακούγονταν απόψε με μια διαχρονική, σοφή φυσικότητα. Μάλιστα έχουν τόσο κατασταλαγμένη ωριμότητα που περισσότερο απορείς με τον νεαρό Mark του τότε που τις σκάρωσε, παρά με τον αποψινό εξηντάρη εαυτό του, που έχεις μπροστά σου να τις λέει. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ.

Άκουγα τον δίσκο να παίζεται μπροστά μου με τη σειρά κομμάτι κομμάτι στην σκηνή κι αν και δεν με κέρδιζαν πάντα οι καινούργιες εκτελέσεις, πάντα επιβεβαιωνόταν η πεποίθηση ότι εκτός από εμάς, τους εκατό πενήντα ταγμένους που ήρθαμε απόψε στο ΑΝ, θα ’πρεπε να ’χουν έρθει πολλαπλάσιοι, απλά γιατί τέτοια τραγούδια δεν βγαίνουν εύκολα, ούτε απ’ τον καθένα ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΞΕΡΟΥΜΕ.

Τραγούδια που νοιάζονται, που συμπάσχουν, που ονειρεύονται ένα πιο ανθρώπινο αύριο. Εν τέλει τραγούδια μιας αλαφροΐσκιωτης ιδιοφυΐας, του ξεχωριστού ανθρώπου που λέγεται Mark Wilkins.

ΥΓ: Τη συναυλία άνοιξε ένα αγγλόφωνο τετραμελές κιθαριστικό ποστ πανκ συγκρότημα με επιθετικό, κοφτερό ήχο που ενώ μας αποχαιρέτησε μετά από πέντε έξη κομμάτια, δεν μας συστήθηκε. Με κάθε επιφύλαξη πρέπει να ήταν το γκρουπ που ανέφερε το πρόγραμμα ως Suport, οι Radio Sect.

Πηγή: mic.gr