The Mystery Lights: Αλητήριο, βρώμικο, αυθεντικό μέχρι το μεδούλι Rock ‘n’ Roll πνεύμα, τιμήθηκε δεόντως…

Η μούρλα του Mike Brandon καθώς όργωνε πέρα-δώθε το σανίδι του Gagarin και ο πηγαίος, γκαραζόπληκτος ηλεκτρισμός έβγαλαν τους Αμερικανούς νικητές κόντρα στο πόσο ασφαλής και δοκιμασμένος δείχνει ο 1960s/1970s ήχος τους…

Το συναυλιακό μενού στο Gagarin το βράδυ της Τετάρτης υποσχόταν ατόφια Rock ‘n’ Roll ενέργεια από τα αποδυτήρια. Οι απροκάλυπτα αναβιωτικοί Mystery Lights, οι οποίοι έχουν προκαλέσει σάλο ανά την υφήλιο με τις Live, γκαραζοπάνκ εμφανίσεις τους, μαζί με μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εγχώριες περιπτώσεις του σκληρού ήχου (τους BUS The Unknown Secretary), διαμόρφωναν ένα κολασμένο, κιθαριστικό Double Bill. Δύο μπάντες που, ενώ προέρχονται από άλλη εποχή, μιλάνε στη γενιά τους· σχήμα οξύμωρο, μα και ενδεικτικό, ωστόσο, των ολικά παραδομένων στο παρελθόν ροκ καιρών μας.

Έτσι, όταν η αθηναϊκή τετράδα ξεπρόβαλε στη σκηνή γύρω στις 21.30, το Gagarin ήταν ήδη μισογεμάτο από ένα ενθουσιώδες, ζωντανό κοινό, απαρτιζόμενο από 50άρηδες ρετροροκάδες ντυμένους στην πένα, μοναχικούς σκαπανείς του αναλογικού ήχου και νεαρές παρέες που έψαχναν ακομπλεξάριστα την επόμενη αγαπημένη τους μπάντα.

Οι BUS The Unknown Secretary, δια μέσω της ευρωπαϊκής τους περιοδείας, έπαιξαν κομμάτια από τις 2 δισκογραφικές τους δουλειές και αποδείχθηκαν ιδανική εκκίνηση, καθώς, με τις Old School συνθέσεις τους και τη δυναμική τους παρουσία, ισορρόπησαν εξαιρετικά ανάμεσα στη Rock ‘n’ Roll «βρωμιά» και στον επαγγελματισμό μίας φιλόδοξης μπάντας, που παίρνει τον εαυτό της όσο σοβαρά χρειάζεται. Προφανώς δεν προτείνουν τίποτα το καινοτόμο, αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο. Όχι τουλάχιστον εφόσον αποτυπώνονται ως άξιοι συνεχιστές του σκληρού ροκ ήχου, τον οποίον και υπηρετούν με τιμιότητα και με σεβασμό για την ιστορία του.

Η σχέση μου, τώρα, με οτιδήποτε το ηχητικά αναβιωτικό, θα έλεγε κανείς πως είναι ακραία διπολική: από τη μία δείχνω αποστροφή σε οποιοδήποτε είδος τοξικής νοσταλγίας στην τέχνη, από την άλλη με γοητεύουν οι λόγοι πίσω από τους οποίους μία τέτοια μορφή αναμασημένης επικοινωνίας βρίσκει αντίκρισμα στις μέρες μας.

«Η μουσική εκείνης της εποχής είναι διαχρονική! Είναι τόσο ωμή και αυθεντική. Δεν θα έλεγα ωστόσο ότι επανεφευρίσκουμε αυτό το στυλ, σε καμία περίπτωση. Θα έλεγα απλά ότι κάνουμε πράγματα στην ίδια κατεύθυνση με εκείνη που είχαν τα 1960s και τα 1970s», δήλωσε στις σελίδες μας ο φοβερός και τρομερός Frontman των Mystery Lights, Mike Brandon, λίγες μέρες πριν το Live.

Και, πράγματι, κάνουν ακριβώς αυτό οι Αμερικανοί με μία τρυφερή αθωότητα και με αγάπη για τους μουσικούς τους ήρωες.

Ναι, η πεντάδα έχει τηλεμεταφερθεί χρονικά κατευθείαν από τα τέλη των 1960s/αρχές 1970s, αγνοώντας συνειδητά οποιαδήποτε άλλη εξέλιξη έχει σημειωθεί στο ενδιάμεσο. Ποιος νοιάζεται, όμως, όταν ο ήχος αυτός που υπηρετούν είναι τόσο οικείος, προσφέρει ασφάλεια στον ακροατή και δεν διαθέτει τίποτα το επικίνδυνα ριζοσπαστικό, σε μία τεταμένη εποχή όπου όλα βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής; Οικειότητα ισούται με ασφάλεια και νεωτερισμός με κίνδυνο, στο ροκ λεξικό των καιρών μας. Με τέτοιες σκέψεις προσπάθησα λοιπόν να αφεθώ στη Live εμπειρία μέσω της οποίας έφτιαξαν όνομα (σαν τις παλιές, καλές ημέρες), χτίζοντας μία σκληροπυρηνική Fanbase, που βγάζει νοκ-άουτ κάθε μάχη με τις Sold-Out συναυλίες.

Και υπάρχει σοβαρός λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Στο Gagarin οι Mystery Lights απέδειξαν ότι ξέρουν πολύ καλά πώς να δημιουργούν την αίσθηση ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει εδώ πέρα, αυτήν τη στιγμή, ακόμη κι αν δεν μπορείς να καταλάβεις ποτέ ακριβώς τι. Η μούρλα του Mike Brandon, που προκαλούσε υπερδιέγερση καθώς όργωνε απ’ άκρη σε άκρη το σανίδι, ο πηγαίος, γκαραζόπληκτος ηλεκτρισμός, η εντυπωσιακή χημεία την οποία διαθέτουν ως γκρουπ, όλα μεταφέρονται ατόφια στη Live εμπειρία.

Και μεταμορφώνονται σε επιδημική υστερία, αγωνία και παράνοια, που διαχέεται ανεξέλεγκτα στις τάξεις του κοινού, κρατώντας το σε εγρήγορση. Φυσικά δεν έλειψαν από το Set και οι πιο καλλιτεχνικές πινελιές, οι οποίες δεν αναδεικνύονται τόσο στα δύο μέχρι σήμερα άλμπουμ. Φρόντισαν πάντως να τις υπογραμμίσουν μέσα από μίνι, αυτοσχέδια τζαμαρίσματα, τα οποία λειτούργησαν ως φυσική γέφυρα ανάμεσα στις αμέτρητες στιγμές έκρηξης που πρόσφεραν.

Ωστόσο, παρά τις στιγμές πάθους, παρά την πώρωση στα πρόσωπα τόσο του κοινού όσο και του συγκροτήματος, παρά το σκαρφάλωμα του Mike Brandon στους ενισχυτές και το Stage Dive που ακολούθησε –όσα, δηλαδή, κάνουν μία Rock ‘n’ Roll συναυλία αληθινή και απολαυστική– ο όλος «κίνδυνος» έμοιαζε εκ του ασφαλούς: εύκολος, δοκιμασμένος και τελικά μάλλον προβλέψιμος, εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Την ίδια στιγμή, όμως, υπήρχε και κάτι το συγκινητικά αυθεντικό σε αυτήν την ανεμπόδιστη κοινωνία της Rock ‘n’ Roll αλήθειας των Mystery Lights. Η οποία σε έκανε να θες να αφεθείς εντελώς στα πρωτόγονα ένστικτα, να χορέψεις ελεύθερα, να χτυπηθείς ανέμελα, να φιληθείς άγρια στα σκοτάδια, με τη μουσική να παίζει από πίσω, ντύνοντας τις στιγμές χωρίς καμία έγνοια στον κόσμο.

Μετά από σχεδόν 2 ώρες συναυλιακής δράσης, μία Guest εμφάνιση στα φωνητικά, μερικά Efxaristo και Kalispera, έναν γύρο σφηνάκια και ανεξάντλητο κέφι, οι Mystery Lights έφυγαν από το Gagarin ως ξεκάθαροι νικητές ενάντια στον χρόνο.

Και μπορεί να μην άλλαξε εκείνο το βράδυ ο κόσμος ή η ζωή κανενός, πάντως το αλητήριο, βρώμικο, αυθεντικό μέχρι το μεδούλι Rock ‘n’ Roll πνεύμα, τιμήθηκε δεόντως.

ΠΗΓΗ: www.avopolis.gr