To Tραγούδι της Εβδομάδας: Αnd Also The Trees – “Red Valentino”

“Το μόνο που θέλαμε πάντα είναι να φτιάχνουμε μουσική σχετικά με πράγματα που μας άγγιζαν δημιουργικά ή συναισθηματικά και υπό αυτή την έννοια είμαστε περισσότερο καλλιτέχνες παρά μουσικοί”, Simon Huw Jones

Γράφει η Εύη Αλεξίου:

Η μεγαλοπρεπής μπάντα των Βρετανών And Also The Trees μας υποδέχεται στο θαυμαστό της κόσμο, έναν κόσμο πλημμυρισμένο από επιβλητικούς ήχους και στίχους ποιητικούς, έχοντας ως πηγή έμπνευσης την αγγλική ύπαιθρο.

Με ένα όνομα… and also the trees… που μας κάνει ακόμα να αναρωτιόμαστε, τι είναι αυτό που προηγείται, είναι άραγε η μουσική, τα συναισθήματα, οι λέξεις, οι άνθρωποι, η θάλασσα… Το μόνο σίγουρο είναι ότι μιλάμε στην κυριολεξία για μια όαση…

Το Τραγούδι της Εβδομάδας, που επιλέξαμε να ακούσουμε παρέα μαζί σας, είναι το “Red Valentino” από το άλμπουμ Green is the Sea που κυκλοφόρησε το 1992. Ένα μουσικό κομμάτι γεμάτο πάθος, ποιητικούς στίχους, εξάρσεις με τρομπέτες και κιθάρες, που πιο πολύ το νιώθουμε παρά το ακούμε…

“Δύσκολα θα βρεις τραγουδιστή που απαγγέλλει με στόμφο ή τραγουδά τόσο μελοδραματικά εξαιρετικούς ποιητικούς στίχους χωρίς να καταντά γραφικός αλλά αντιθέτως να κρέμεσαι από αυτά που τραγουδά, να σε κάνει να νιώθεις αυτό που θέλει να εκφράσει εκείνη τη στιγμή. Δύσκολα επίσης θα βρεις κιθαρίστα που δημιουργεί κόσμους ολόκληρους με τις μελωδίες και τα ριφφ του, όπου βρίσκεις διέξοδο και χάνεσαι μέσα σ αυτά όταν τα βρίσκεις σκούρα. Δύσκολα θα βρεις μπάντα που να συνδυάζει όλα τα παραπάνω συν την μαστοριά στο να γράφουν και να ενορχηστρώνουν τραγούδια που σε απαγάγουν και σε κρατούν στην νοσταλγική και ονειροπόλα διάσταση τους.”

Οι ΑΑΤΤ είναι χαμηλών τόνων, δεν απόκτησαν ποτέ τη δόξα αντίστοιχων συγκροτημάτων, δεν έγιναν ποτέ όνομα πρώτου μεγέθους γιατί ποτέ δεν έπαιξαν το παιχνίδι της show biz. Έχοντας προσηλωμένη μουσική κατεύθυνση, σταθερή ποιότητα, τίμιες προθέσεις και ένθερμους οπαδούς, έχουν φτάσει σε επίπεδα σεβασμού και αξιοπρέπειας όσο λίγοι.

Είναι μια μπάντα επιπέδου που είναι δοσμένη και απόλυτα προσηλωμένη στα τραγούδια της και στους οπαδούς της. Είναι υπόδειγμα γνησιότητας, αφοσίωσης και ειλικρίνειας και γι’ αυτό και επιζούν και δημιουργούν τίμιους δίσκους και γι’αυτό φυσικά τους αγαπάμε!!!

Ξεκίνησαν την μουσική τους πορεία στο Inberrow, ένα μικρό αγροτικό χωριό του Worcestershire στα τέλη των 70’s, διαφέροντας αρκετά ως προς τη θεματολογία των τραγουδιών τους από τα υπόλοιπα ομοειδή συγκροτήματα της γενιάς τους. Η διαφορά αυτή έγκειται, στην έντονη επιρροή από την ιστορία των αγροτικών περιοχών του Ηνωμένου Βασιλείου, μια επιρροή που παραμένει εμφανής μέχρι και σήμερα.

Χωρίς καμία διάθεση να μετακομίσουν στο Λονδίνο, εμπνεύστηκαν από το κίνημα του post punk, το οποίο βρισκόταν τότε σε πρώιμο στάδιο, καθώς και από τα τοπία και το αγροτικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσαν. Η αρχή έγινε με ένα demo που έστειλαν στους επίσης ανερχόμενους τότε Cure και το οποίο στάθηκε αφορμή για την γνωριμία των δύο συγκροτημάτων.

To 1981 έπαιξαν μαζί με τους Cure στο UK Tour τους, ενώ το 1982 κυκλοφόρησαν το δεύτερο demo άλμπουμ τους, From Under the Hill. Το πρώτο τους «επίσημο» ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε το 1983 αντανακλώντας τις πρώιμες post punk ρίζες τους. Το Virus Meadow το 1986 όμως, ήταν αυτό που καθόρισε την ιδιαίτερη ταυτότητα του συγκροτήματος, αλλά και το κοινό του, το οποίο ενθουσιάστηκε από τις μελαγχολικές  μελωδίες της κιθάρας του Justin Jones που θύμιζαν σε αρκετά σημεία μαντολίνο και τους βαθιά ποιητικούς στίχους του Simon Huw Jones.

Την ίδια χρονιά ξεκίνησαν την πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία, από την οποία προέκυψε το live άλμπουμ The Evening of the 24th. Το EP που ακολούθησε με τίτλο The Critical Distance, έδειξε την συνεχόμενη προσπάθεια του συγκροτήματος να ωριμάσει τον ήχο που είχε παρουσιάσει στο κοινό του με το Virus Meadow. Αποδείξεις της «ωρίμανσης» αυτής αποτελούν τα singles «Shaletown» και «The House of the Heart», καθώς και το επόμενό τους άλμπουμ The Millpond Years (1988).

Το επόμενο άλμπουμ τους Farewell to the Shade το 1989, είναι επηρεασμένο από προσωπικές αναμνήσεις των μελών και από ποιητές και ζωγράφους του 19ου αιώνα, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το single Lady D’Arbanville, διασκευή του ομώνυμου τραγουδιού του Cat Stevens. Αυτή η περίοδος που διανύουν είναι και η πιο επιτυχημένη τους. Οι εξαντλητικές τους περιοδείες, αλλά και τα εξαιρετικά άλμπουμ, τους κάνουν ιδιαίτερα γνωστούς στην Ευρώπη.

Το 1991 κάνουν περιοδείες στις ΗΠΑ και συνεργάζονται ξανά με τον Robert Smith των Cure για να κυκλοφορήσουν το EP The Pear Tree. Το άλμπουμ Green Is The Sea που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, σηματοδοτεί και την λήξη της συνεργασίας τους με τον παραγωγό Mark Tibenham. Η προώθηση του άλμπουμ έγινε με μία μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία και πολλές sold out ημερομηνίες. Μετά από… πίεση των θαυμαστών τους, κυκλοφορούν το 1993 το From Horizon to Horizon, μια συλλογή ακυκλοφόρητων κομματιών της περιόδου 1983-1992.

Ένα νέο κεφάλαιο στον ήχο του συγκροτήματος ξεκινάει με την κυκλοφορία του The Klaxon: τρομπέτες, διάφορα κρουστά, μαντολίνα και «φωτεινοί» ήχοι κυριαρχούν με την διακριτική συνοδεία ενός οργάνου Hammond, αντικαθιστώντας έτσι τους «αγροτικούς» ήχους με «αστικά» beats που θυμίζουν 50’s. Τρομπέτες βγαλμένες από συνθέσεις του Ennio Moricone και «φωνακλάδικα» όργανα κυριαρχούν στις δύο επόμενες κυκλοφορίες τους (Angelfish -1996 και Silver Soul -1998).

Το διάστημα 1998-2003 οι ΑΑΤΤ εξαφανίζονται από την μουσική σκηνή και πολλοί κάνουν λόγο για διάλυση τους. Στην πραγματικότητα περνούν μια φάση ενδοσκόπησης όπως δηλώνουν οι ίδιοι, από την οποία προκύπτει το Further From the Truth, το οποίο ηχογραφήθηκε στον τόπο στον οποίον μεγάλωσαν, το Worcestershire. Πιο σκοτεινό από τα υπόλοιπα, σηματοδοτεί την επιστροφή τους στην «αγροτική» μελαγχολία. Το 2005 γιορτάζουν τα 25α τους γενέθλια με την κυκλοφορία του Best of 1980-2005.

Ακολούθησαν τα άλμπουμ (Listen to) The Rag and Bone Man, Driftwood, Hunter not the Hunted και Born Into The Waves.

Οι ΑΑΤΤ αγαπάνε ιδιαίτερα την Ελλάδα και οι εμφανίσεις που έχουν κάνει στη χώρα μας το 2004 και το 2018 έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μας για καιρό.

Πηγή της έμπνευσης τους είναι η ποίηση, οι ταινίες, οι πίνακες, οι φωτογραφίες, τα βιβλία, η ζωή, η μουσική, τα ταξίδια… “Δεν γνωρίζουμε τι μας περιμένει κι αυτό από μόνο του λειτουργεί σαν έμπνευση. Προσωπικά νιώθω ότι χρειάζομαι να είμαι δημιουργικός για να νιώθω ζωντανός στο έπακρο…”, Simon Huw Jones.

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Alexandre Francois, που έγραψε πρόσφατα ένα βιβλίο για τους ΑΑΤΤ, συνοψίζει: “Το γεγονός που τους κάνει εκπληκτικούς δεν είναι ότι υπάρχουν στη μουσική σκηνή και παράγουν δίσκους για περισσότερα από 30 χρόνια. Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν, είναι ότι η πιο πρόσφατη δουλειά τους είναι αριστούργημα”.

I chase the paradise
The velvet dark soft beating of your heart
I see them come and I see them go
But the light still flashes
I see you in your shark suit
And all I feel are the veils of rain on my face
I follow you past the neon sign
Red Valentino
How I could reel to your music

Κυνηγώ τον παράδεισο
Το βελούδινο σκούρο μαλακό χτύπημα της καρδιάς σας
Τους βλέπω να έρχονται και τους βλέπω να πάνε
Αλλά το φως εξακολουθεί να αναβοσβήνει
Σας βλέπω στο κοστούμι του καρχαρία σας
Και το μόνο που αισθάνομαι είναι τα πέπλα της βροχής στο πρόσωπο μου
Σε ακολουθώ πάνω από το σημάδι νέον
Κόκκινε Βαλεντίνο
Πώς θα μπορούσα να μπω στη μουσική σας

Καλή σας ακρόαση!!!…