Το Τραγούδι της Εβδομάδας: The Triffids – “Hell Of A Summer”
Από Εύη Αλεξίου Στις 2 Μαΐου, 2020
“Το μόνο που μετράει είναι αν αυτό που φτάνει μέσω του στερεοφωνικού σου στα αυτιά σου σε δονεί συγκινησιακά ή όχι. Αυτό είναι όλο. Συγγνώμη αν είμαι αφελής”, David McComb
Οι ζωές όλων μας έχουν αλλάξει, έχουν μπει σε διαφορετική τροχιά και θα πρέπει να μάθουμε να επιβιώνουμε με τις καινούριες παραμέτρους. Το μέλλον προμηνύεται περισσότερο αβέβαιο από ποτέ και το καλοκαίρι που έρχεται σίγουρα δε θα μοιάζει με τα προηγούμενα. Μέσα σ όλα αυτά η μουσική παραμένει, όπως πάντα, ο καλύτερος μας σύντροφος και το πιο δυνατό όπλο για να μπορέσουμε να πορευθούμε και στην νέα πραγματικότητα. Οι The Triffids μας μιλάνε για το δικό τους καλοκαίρι, ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του Yellow Radio, από το πρώτο λεπτό που το ακούσαμε.
Το Τραγούδι της Εβδομάδας, που επιλέξαμε να ακούσουμε παρέα μαζί σας, είναι το “Hell Of A Summer” από τους The Triffids. Κυκλοφόρησε το 1983 μέσα από το άλμπουμ Treeless Pain, ένα υπέροχο μουσικό κομμάτι που μέσα από την απλότητα του μας μεταφέρει τη δική του συναισθηματική φόρτιση.
O David McComb (17/2/1962 – 2/2/1999) ήταν από τους μεγαλύτερους, Αυστραλούς τραγουδοποιούς των τελευταίων δεκαετιών. Η αγάπη του για τη μουσική, συνδυάστηκε με την περισσή ευαισθησία του και την ικανότητά του να γεμίζει με ήχους τα απέραντα τοπία της χώρας του, φτιάχνοντας ένα ιδιότυπο εκφραστικό είδος, το οποίο θα μπορούσε να παραλληλιστεί με την Americana.
Έγραφε συναισθηματικά ροκ τραγούδια που φέρνουν δάκρυα, τραγούδια για τους χώρους που μεγάλωσε, έρημες παραλίες και επαρχιακούς δρόμους που χάνονται στο βάθος του ορίζοντα, τραγούδια για τον πόνο της απώλειας, τραγούδια που ξυπνούν τον πόθο για ελευθερία, αλλαγή, ομορφιά και βέβαια αγάπη.
To 1976, στο Πέρθ της Αυστραλίας, ο David McComb μαζί με τον Alsy Macdonald σχηματίζουν μια μπάντα που αρχικά είχε το όνομα Dalsy. Με τη βοήθεια των φίλων Andrew McGowan, Julian Douglas Smith και Phil Kakulas, δίνουν κάποια Live και καταλήγουν στο όνομα με το οποίο τους ξέρουμε, εμπνευσμένοι από το μυθιστόρημα του John Wyndham “The Day Of The Triffids”.
Μεταξύ 1978 και 1981 ηχογραφούν συνεχώς μιας και, όπως ο ίδιος ο McComb αναφέρει, δεν τους περνούσε καν απ’ το μυαλό να βγάλουν δίσκο χωρίς να έχουν τουλάχιστον 80 – 90 κομμάτια. Η προώθηση γινόταν από τους ίδιους με τη μορφή άλμπουμ – κασετών στα τοπικά δισκοπωλεία.
Στα τέσσερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν στο διάστημα 1983 – 1989, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει την επιρροή τους από τους Velvet Underground, Patti Smith, Television, Bob Dylan, Johnny Thunders, Leonard Cohen.
Γνώρισαν μεγάλη επιτυχία στην Ευρώπη ιδιαίτερα στη Μεγάλη Βρετανία, την Ολλανδία, την Ιρλανδία, το Βέλγιο, τη Σκανδιναβία και την Ελλάδα. Ήταν ιδιαίτερα αγαπητοί στη χώρα μας με τα επεισοδιακά Live τους να έχουν μείνει αξέχαστα.
Λίγο μετά το τελευταίο τους άλμπουμ, The Black Swan, οι The Triffids το 1989 αποφασίζουν να κάνουν ένα προσωρινό διάλειμμα που αποδείχτηκε οριστικό. Η ψυχή της μπάντας ο David McComb, μετά από καταχρήσεις και πολλά προβλήματα υγείας, λίγες μέρες μετά από ένα μη σοβαρό τροχαίο, φεύγει από τη ζωή στις 2/2/1999.
Τα μέλη του συγκροτήματος που απέμειναν συνεχίζουν τις Live εμφανίσεις έχοντας πάντα ως σημείο αναφοράς τον David.
“Το Rock n Roll είναι μια λυπηρή ιστορία… Γιατί είναι γεμάτο από “νεαρούς” άντρες που εξακολουθούν να πιστεύουν πως είναι δεκάξι χρονών και ότι τα πράγματα είναι απαράλλαχτα όπως όταν ήταν δεκάξι. Δε με νοιάζει το Rock n Roll, τι ελπίδες έχει, εννοώ, είμαι μουσικός, έρχονται και με ρωτάνε γι’αυτό και δεν ξέρω τι να πω. Δε με νοιάζει, δεν είμαι πολιτικός, δεν μ’ενδιαφέρουν οι κατηγορίες, οι κρίσεις σχετικά με το αν το Rock n Roll θα έπρεπε ή όχι να υπάρχει, αυτό που μ’απασχολεί είναι ο εαυτός μου, αν η μουσική συγκινησιακά με κερδίζει ή όχι. Αυτό είναι, τίποτα άλλο… Εκτός απ’αυτό δε νοιάζομαι για στυλ, μόδες, τον βρετανικό μουσικό τύπο, όλα τα σκ@τ@, όλος αυτός ο κόσμος με τη μεγάλη φαντασίωση. Το μόνο που μετράει είναι αν αυτό που φτάνει μέσω του στερεοφωνικού σου στα αυτιά σου σε δονεί συγκινησιακά ή όχι. Αυτό είναι όλο. Συγγνώμη αν είμαι αφελής”, David McComb.
It’s been a hell of a summer to be lying so low
Dogs and cats dropping down in the street
Yellow bellies crying trick or treat and I say to you…
Ήταν μια κόλαση ενός καλοκαιριού να παραμένουμε τόσο χαμηλά
Σκύλοι και γάτες πέφτουν κάτω στο δρόμο
Κίτρινες κοιλιές φωνάζουν φάρσα ή κέρασμα και σας λέω…
It’s been a hell of a summer to be lying so low
Every word of kindness tastes like bile
Deep in our hearts, we knew it all the while, and I say to you…
Ήταν μια κόλαση ενός καλοκαιριού να παραμένουμε τόσο χαμηλά
Κάθε λέξη καλοσύνης έχει γεύση χολής
Βαθιά στις καρδιές μας, το γνωρίζαμε όλη την ώρα και σας λέω…
Καλή σας ακρόαση!!!…
