Τσαρλς Μπουκόφσκι: O εκφραστής των ανθρώπων του περιθωρίου

«Η ελεύθερη ψυχή είναι σπάνια, αλλά όταν τη συναντήσεις την αναγνωρίζεις. Κι αυτό, γιατί αισθάνεσαι όμορφα, πολύ όμορφα όταν είσαι κοντά της ή μαζί της»

Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, έχοντας γράψει περισσότερα από 50 βιβλία, χαρακτηρίστηκε από τον Ζαν-Πολ Σαρτρ ως ο «μεγαλύτερος ποιητής» της Αμερικής. Η πρώτη ποιητική του συλλογή Flower, Fist and Bestial Wail εκδόθηκε το 1959 σε μορφή φυλλαδίου σε μόνο 200 αντίτυπα. Μέχρι που τον ανακάλυψε ο Jon Edgar Webb, εκδότης του περιοδικού The Outsider και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του.

Γεννήθηκε στην Γερμανία το 1920 και μεγάλωσε στο Λος Άντζελες με έναν πατέρα, στρατιωτικό, βίαιο και συντηρητικό. Μια φιγούρα που εμφανίζεται συχνά στα κείμενα του. Μαζί και οι γυναίκες. Οι γυναίκες που λάτρεψε όσο τίποτε άλλο. «Αν είχα γεννηθεί γυναίκα, σίγουρα θα ήμουν πόρνη. Αλλά αφού γεννήθηκα άντρας, λαχταρώ τις γυναίκες συνεχώς». Κατηγορήθηκε ως σεξιστής. Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, όμως δεν ήταν σεξιστής.

Ήταν ένας άντρας που αγάπησε τις γυναίκες όπως είναι. Δεν γράφει για γυναίκες αγγελικές, τέλειες, σαγηνευτικές. Γράφει για γυναίκες πραγματικές. Με αδυναμίες, με ψεγάδια, με ατέλειες, που πίνουν, που μεθούν, που ζουν.

Τα κείμενα του είναι γραμμένα από έναν άνθρωπο που ονομάζουμε περιθώριο. Είναι γραμμένα από εκείνον τον γείτονα σου, τον πορνόγερο, τον μεθύστακα, το καμένο χαρτί, που η ίδια η κοινωνία πέταξε στο δικό της περιθώριο, στα σκουπίδια. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που όσο και να πιει το βράδυ, θα πρέπει το πρωί να σηκωθεί να πάει στο ταχυδρομείο για δουλειά. Τα πεζά και η ποίηση του είναι βρώμικα, πρόστυχα και γεμάτα Not Politically Correct λέξεις. Τα κείμενα του μυρίζουν όπως το φτηνό αλκοόλ.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Μπουκόφσκι εκπροσώπησε μία Punk σκηνή ποίησης. Ήταν αφοριστικός στη ζωή του, αλλά την ίδια στιγμή παθιασμένος εκπροσωπώντας εκείνα τα κοινωνικά στρώματα στα οποία ο κόσμος, είχε συνηθίσει μέχρι τότε να γυρίζει το κεφάλι από την άλλη.

Κάτι όμως που τον βοήθησε σε αυτό και στο ιδιαίτερο γράψιμο του στην ποίηση, ήταν πως τελικά, κατείχε την πρόζα καλύτερα από τον καθένα της εποχής του. Οι ακριβώς αντίθετες αυτές έννοιες, βρήκαν την χρυσή τομή στο πρόσωπο του Μπουκόφσκι που έπλεξε με τις λέξεις ένα δικό του ξεχωριστό στυλ, που μέχρι και σήμερα δεν θα το έλεγες ούτε ποίηση, ούτε πρόζα. Θα είχες αρκεστεί στο να το αποκαλέσεις «αυτά που έγραφε ο Μπουκόφσκι». Και δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από έναν γραφιά, από τον να μην τον εντάξεις σε άλλη μία σπαστική και ανούσια κατηγορία, απλά για να πεις ότι τον έβαλες κάπου.

Ίσως ήρθε η ώρα για μία επανεκτίμηση ως προς τον τρόπο που θέλησε να εκφραστεί μέσα από αυτά τα ποιήματα. Που παρέμεινε σκοτεινός, κρατώντας ωστόσο μία φλόγα ελπίδας για τους άλλους αλλά και μία καταδίκη για τον ίδιο του τον εαυτό.

Για τον Μπουκόφσκι, η ποίηση είναι το τελευταίο καταφύγιο για προσωπική ψυχοθεραπεία, από εκείνα που δεν κατάφεραν να στραγγίξουν τα διηγήματα και να τραβήξουν την θλίψη σαν σφουγγάρι. Γι’ αυτό και πιστεύω, ότι δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από το να έχεις βαρεθεί με την ποίηση, να έχεις μπουχτίσει, να έχεις φλομώσει, να έχεις πει «όχι ένας ακόμη υπερευαίσθητος τύπος» και να δώσεις μία νέα ευκαιρία μέσα από όλα εκείνα που θα πιστέψεις ότι ο Μπουκόφσκι, ενδεχομένως, να τα είχε γράψει για την δική μας ζωή.

Έφυγε από τη ζωή στις 9 Μαρτίου 1994.

Η Κοσμοθεωρία του Μπουκόφσκι σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του: Τοστ Ζαμπόν

«Τον έβλεπα εγώ το δρόμο μπροστά μου. Ήμουν φτωχός και θα έμενα φτωχός.
Αλλά δεν τα ήθελα και πολύ τα χρήματα. Δεν ήξερα τι ήθελα.
Ή μάλλον ναι, ήξερα. Ήθελα ένα μέρος να πάω να χωθώ, να λουφάξω, ένα μέρος όπου δεν είσαι αναγκασμένος να κάνεις τίποτα.
Η σκέψη του να είμαι κάτι όχι μόνο μου ήταν αποκρουστική, αλλά και με αρρώσταινε.
Η σκέψη να είμαι δικηγόρος ή σύμβουλος ή μηχανικός, οτιδήποτε τέτοιο, μου φαινόταν αδιανόητη.
Κι ακόμα, το να παντρευτώ, το να κάνω παιδιά, το παγιδευτώ στην οικογενειακή ζωή.
Το να πηγαίνω σε κάποιο μέρος και να εργάζομαι καθημερινά και μετά να επιστρέφω από τη δουλειά. Αδιανόητο.
Το να κάνω πράγματα, απλά πράγματα, να είμαι μέλος αναπόσπαστο σε οικογενειακά πικνίκ, στα Χριστούγεννα, στην 4η Ιουλίου, στην Εργατική Πρωτομαγιά, στη Γιορτή της Μητέρας…
Υπήρχε άνθρωπος ικανός να τα υπομείνει όλα αυτά και μετά να πεθάνει;
Κάλλιο να γινόμουνα λαντζιέρης, να γυρίζω σε μια καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία, και να πίνω μέχρι να πέσω ξερός για ύπνο.»