Το Yellow προτείνει: Ο σπόρος μιας αγάπης, του Li Ruijun

Η Φύση, η αγάπη και η ποίηση κόντρα στην “ανάπτυξη” και τον βίαιο εκσυγχρονισμό. Μια κινέζικη ταινία η οποία καταγγέλει χωρίς να φωνάζει…

Του Κώστα Καρδερίνη:

Ο ελληνικός τίτλος παραπέμπει ευθέως στον αρχικό υπότιτλο της ταινίας: Αγάπη δεν είναι όταν κοιτιούνται κατάματα, αλλά όταν βλέπουν προς την ίδια κατεύθυνση. Ο αγγλικός μου θυμίζει το ευαγγελικό μακάβριο: Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει. Ωστόσο αναφέρεται κύρια στη ευφορία της γης και την απλότητα της αγροτικής ζωής. Αξίες που χάνονται αν δεν έχουν χαθεί ήδη ανεπιστρεπτί.

Ο ταπεινός Μα αποδέχεται το συνοικέσιο με την ντροπαλή Κάο, που είναι κοπέλα με ειδικές ανάγκες ιατρικά ανίκανη να τεκνοποιήσει. Και οι δυο τους θεωρούνται βάρος για τις οικογένειές τους που τους παντρεύουν για να τους ξεφορτωθούν. Ο καλόκαρδος Μα βρίσκει σταδιακά το έτερόν του ήμισυ στην Κάο και η συμβίωσή τους μπαίνει σε νέες βάσεις χάρη στη δραστηριότητά και τη ζωτικότητά του.

Όμως η χώρα αλλάζει, το χωριό διαλύεται [κυριολεκτικά], η παλιά αγροτική οικονομία καταρρέει και εγκαταλείπεται στο έλεος των επιτήδειων, η εκμετάλλευση και η κακία περισσεύουν, το σινικό μοντέλο μετατοπίζεται γοργά προς την αστικοποίηση. Όλα αυτά είναι κόντρα στην απλότητα, την καλοσύνη και τη λιτότητα του Μα και της Κάο.

Η αγάπη τους φυτρώνει και ανθίζει άνευ όρων πέρα και μέσα τους, παρά τις αντιξοότητες. Η Φύση τους αγκαλιάζει με θέρμη όμως η χώρα τους είναι έρημη και ανάλγητη, ανίατη και αλύτρωτη.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι ο Λι Ρουιτζούν επισκέφτηκε τη χώρα μας με την πρώτη του κιόλας ταινία [Θερινό ηλιοστάσιο/Xia zhi/The Summer Solstice, 2007 Κίνα, 107λ] και μάλιστα απέσπασε εδώ την πρώτη του [ειδική] διάκριση στο 9ο Διεθνές Πανόραμα Ανεξαρτήτων Δημιουργών Φιλμ και Βίντεο [το οποίο είχε τότε μετακομίσει από την Θεσσαλονίκη στας Πάτρας].

Πέντε χρόνια αργότερα ήρθε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με το ποιητικό του ελεγείο Να πετάξω με τον γερανό [Gaosu tamen, wo cheng baihe qu le /Fly with the Crane, 2012 Κίνα, 99λ]. Σε αυτό το εξαίρετο φιλμ οι δυο παππούδες φίλοι [ζων και θανών] λέγονται Μα & Κάο, όπως λέγονται οι δυο βασικοί ήρωες [άνδρας/γυναίκα] στον εν λόγω πρόσφατο ύμνο του στην άδολη αγάπη.

Ο ανεξάρτητος Ρουιτζούν Λι μας χαρίζει την πλέον πολιτική ταινία του, μέσα από την αποθέωση του μεγαλείου της Φύσης και της καλοσύνης του απλού ανθρώπου, παράμετροι που διέπουν όλο του το έργο. Τα σύμβολα που ενσωματώνει είναι, ως συνήθως, απλά και έντονα συναισθηματικά φορτισμένα: ο γαϊδαράκος, οι θημωνιές, το άνθος από σπόρους και το αποτύπωμά τους, το πολύτιμο αίμα, οι ωμόπλινθοι, οι εποχές. Οι έννοιες που τους αντιστοιχούν είναι πανανθρώπινες: αυτάρκεια, ταπεινοφροσύνη, αλληλεγγύη, ανιδιοτελής αγάπη.

Η διεύθυνση φωτογραφίας [Weihua Wang] αναδεικνύει και υπομνηματίζει όλες της χάρες του φυσικού τρόπου ζωής ενός απλού χωρικού που δεν έχει φιλοδοξία ή διάθεση να μετασχηματιστεί σε μοντέρνο πολίτη. Οι μουσικές του Ιρανο-Αρμένη πιανίστα μουσικοσυνθέτη Peyman Yazdanian συνοδεύουν έξοχα την κορύφωση του δράματος. Ο μη-επαγγελματίας ηθοποιός που υποδύεται τον Μα [Renlin Wu] είναι εξαίρετος και αληθινός ερασιτέχνης, με την πλήρη σημασία της λέξης. Έχει ξανασυνεργαστεί μαζί του ο σκηνοθέτης και δικαιώθηκε η επιλογή του να του δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η απότομη διακοπή της διανομής της ταινίας στη χώρα παραγωγής της, δηλώνει την μεγάλη ενόχληση που προκάλεσε η δημοτικότητά της εντός.