Η συνέντευξη των Minor Mine αποκλειστικά στο Yellow Radio FM 101.7

Ο Κυριάκος (Κ) της ανεξάρτητης μπάντας των Minor Mine φιλοξενήθηκε στην εκπομπή “Τραγουδάμε Ανάποδα”.

Λίγο πριν το δεύτερο Lockdown, εγκαινιάσαμε έναν νέο κύκλο εκπομπών στο Yellow Radio παρουσιάζοντας μπάντες από την ανεξάρτητη μουσική σκηνή της πόλης. Είχαμε τη χαρά να φιλοξενήσουμε στο στούντιο τον Κυριάκο (Κ) ιδρυτικό μέλος των Minor Mine. Ο Κυριάκος (Κ) αποδέχθηκε την πρόταση του Yellow και μέσα από την εκπομπή “Τραγουδάμε Ανάποδα” μίλησε στους Εύη Αλεξίου και Πέτρο Γαβριηλίδη για την τελευταία τους δισκογραφική δουλειά “Small Talk With Ghosts Before Sleep”.

Μοιράστηκε μαζί μας τις εμπειρίες του από Live εμφανίσεις με αγαπημένα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής, μας αφηγήθηκε τις ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα τραγούδια του, εξομολογήθηκε από που εμπνέεται για να γράψει τη μουσική του και βέβαια για τα δικά τους “φαντάσματα”.

Ας ξεκινήσουμε την κουβέντα μας με το να σας γνωρίσουμε γιατί στο διαδίκτυο είναι πολύ περιορισμένες οι πληροφορίες που υπάρχουν. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η μπάντα δημιουργήθηκε το 2007 στη Θεσσαλονίκη κι όσον αφορά τα μέλη έχουμε μόνο τα μικρά σας ονόματα.

Στις μπάντες της ανεξάρτητης σκηνής της πόλης, ειδικά στις αγγλόφωνες, σπανίζει να μπαίνουν τα επίθετα. Κάποιοι έχουν τα αρχικά τους, κάποιοι βάζουν υποκοριστικά, κάποιοι τα παρατσούκλια οπότε κρατήσαμε κι εμείς την πεπατημένη.

Θέλετε δηλαδή να κρατήσετε την ανωνυμία, για ποιο λόγο;

Επειδή είμαστε ξενόγλωσση μπάντα θέλαμε να κρατήσουμε ένα μυστήριο πίσω από τα ονόματα. Για παράδειγμα στις μπάντες που παίζουν έντεχνη ή λαική μουσική ο καθένας βάζει το πραγματικό του όνομα έτσι λοιπόν εμείς πάμε κόντρα σ αυτό. Όλο αυτό ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη όπου οι ροκ μπάντες, στην ξενόγλωσση σκηνή, δεν βάζουν τα ονόματα τους σε αντίθεση με την Αθήνα. Στην Αθήνα νομίζω αρκετοί τα βάζουν και τα κρατάνε και σε μια σόλο καριέρα, αφού έχουν αποκτήσει ένα όνομα με τις μπάντες τους βγάζουν μετά και προσωπικούς δίσκους. Βέβαια η αλήθεια είναι ότι όποιος θέλει να μας βρει μπορεί, δεν φοράμε κουκούλες. Μας βλέπουν στο YouTube, βλέπουν ποιοι είμαστε με κάποιο τρόπο, οπότε πιο πολύ είναι θέμα στυλ.

Θα θέλαμε να μας συστήσεις τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος. Από ποιους απαρτίζεται σήμερα;

Ξεκινήσαμε ως τετραμελής μπάντα, έπαιζε ο Νίκος ο Brave, ο Βασίλης Καρκαβίτσας γνωστός ηχολήπτης της πόλης και ο George o Animal στα τύμπανα. Στη συνέχεια έφυγε ο Βασίλης, ήρθε ο Johnny και τον τελευταίο χρόνο προστέθηκε ο Χρήστος Μέγας κι αυτός ηχολήπτης της πόλης και τώρα έχουμε και το Γιώτη στο σαξόφωνο και είμαστε εξαμελής μπάντα.

Πώς βρεθήκατε όλοι μαζί; Παίζατε σε άλλα σχήματα;

Ναι, με τον Νίκο που είναι στα πλήκτρα παίζαμε μαζί από τη δεκαετία του 90 σε ένα σχήμα, δεν είχαμε δισκογραφία παρά μόνο κάποια Demo που δεν ξέρω αν ακούστηκαν σε πολύ κόσμο αλλά είχαμε κάνει πολλές συναυλίες. Με τον George που παίζει τύμπανα, λίγο πριν τους Minor Mine, είχαμε ένα τρίο με μια άλλη φίλη τη Λία και με τα άλλα παιδιά είμασταν φίλοι από παλιά, από έξω, από τα μπαρ και κοινές παρέες. Ξεκίνησε σιγά σιγά, στην αρχή ήμουν εγώ κι Ο George, είχαμε ένα σχήμα με κιθάρα ακουστική και τύμπανα, λίγο μίνιμαλ, μετά προστέθηκε ο Βασίλης ο μπασίστας και γίναμε τρίο και έτσι προστέθηκαν τα άτομα. Δεν μαζευτήκαμε όλοι μια μέρα κι είπαμε πάμε να κάνουμε μια μπάντα. Ο Βασίλης είχε δικό του στούντιο όπου κάναμε πρόβες, κάποια στιγμή μας άκουσε και είπε “παιδιά θέλω να παίξω μαζί σας, να παίξω;” και του λέμε παίξε αν θέλεις, κάπως έτσι έγινε. Μετά με τον Νίκο που γνωριζόμασταν, άκουσε τι κάναμε και θέλησε κι αυτός να μπει και κάπως έτσι προχώρησε.

Το όνομα πως προέκυψε; Θα θέλαμε να μας πεις και τι σημαίνει.

Έχει πολλές ερμηνείες, ουσιαστικά είναι το “ορυχείο των μινόρε“. Τα τραγούδια που παίζαμε ειδικά τα πρώτα χρόνια είχαν πολλά μινόρε, κάπως έτσι το είχα φανταστεί, η μουσική μας είναι ένα ορυχείο μινόρε, μας έλεγαν “πολύ μινόρε παιδιά βάλτε και κανένα ματζόρε”. Οπότε το ονομάσαμε Minor Mine. Στην πορεία διαπιστώσαμε ότι σημαίνει κι άλλα πράγματα όπως “μικρός εαυτός” ή και ένα λογοπαίγνιο ηχητικό, είχε πολλές έννοιες. Από το ορυχείο ξεκίνησε, ήμουν κάποια στιγμή με το αυτοκίνητο έξω από την Πτολεμαίδα σε κάτι παλιά παρατημένα ορυχεία και κάπως έτσι μου ήρθε στο μυαλό.

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε εμπνεύσει για να γράψεις ένα τραγούδι;

Πολλά πράγματα, μπορεί να είναι μια στιγμή που ένας άνθρωπος πιέζεται για κάποιους λόγους, μπορεί να στεναχωριέται, μπορεί να χαίρεται. Κάποια εξωτερικά ερεθίσματα πολιτικά, κοινωνικά, μια κουβέντα με έναν φίλο, με μια παρέα, ακόμα μια ερωτική απογοήτευση.

Τα περισσότερα τραγούδια έχουν από πίσω μία ιστορία, μια αφήγηση. Το τραγούδι που ακούσαμε πριν, “She’s a Dancer”, είναι για μία τυφλή κοπέλα που πηγαίνει σε ένα χορό, χορεύει πολύ ωραία και τους εντυπωσιάζει όλους, δημιουργώντας ένα σκάνδαλο. Αυτό ήταν μία ιστορία της στιγμής που βγήκε, μια απλή αφήγηση χωρίς να έχει κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Κι επειδή δεν υπάρχει παρθενογένεση κι όλοι από κάπου επηρεαζόμαστε, κάποια στιγμή είχα διαβάσει ένα θεατρικό που αναφέρεται σε μία τυφλή κοπέλα κι από εκεί μετά βγήκε αυτή η ιστορία. Στο τραγούδι αυτό η χορεύτρια δημιουργεί έναν πανικό. Δεν είναι μια θλιβερή ιστορία, μιλάει για κάποιον άνθρωπο που έχει μια αδυναμία, πως αποκτά μια εσωτερική δύναμη μέσα από την τέχνη που τον εκτοξεύει και ξεχωρίζει ανάμεσα σε άλλους που είναι αρτιμελής.

Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική;

Από μικρός άκουγα πολύ μουσική, από το δημοτικό και μετά στο γυμνάσιο, ροκ. Άκουγα Beatles πάρα πολύ, μου άρεσαν τα πρώτα τους τραγούδια και μετά μεγαλώνοντας αμερικάνικα φολκ, Bob Dylan, Bruce Springsteen. Επηρεασμένος κυρίως από τους Beatles πήρα μία κιθάρα και ξεκίνησα να παρακολουθώ μαθήματα σε ωδείο για τρία τέσσερα χρόνια μέχρι που άρχισαν τα δύσκολα με τις αρμονίες και τις θεωρίες και με κούρασαν γιατί ανυπομονούσα να παίξω. Στην πορεία όσο μεγαλώναμε μπήκαμε στο Punk, στο New Wave, παράτησα τα μαθήματα, πανελλήνιες, ύστερα πανεπιστήμιο και μετά μπήκαμε κατευθείαν σε μπάντες.

Συνήθως οι καλλιτέχνες, όσοι έχουν ασχοληθεί μ αυτό το είδος μουσικής, ξεκινούν με μουσικές σπουδές αλλά οι περισσότεροι μετά από λίγο καιρό τα παρατάνε και ακολουθούν το δικό σου δρόμο. Είναι ένα είδος ελευθερίας αυτού του είδους η μουσική, έτσι;

Σίγουρα, σου δίνει μεγάλη ελευθερία έκφρασης, δουλεύει το μυαλό, συναναστρέφεσαι με κόσμο, κάνεις κουβέντες, Κι αυτός ο ήχος σε βοηθάει πολλές φορές ν’ανοίξει το μυαλό σου, να σκέφτεσαι διαφορετικά, να βρίσκεις δρόμους να βρίσκεις λύσεις στα προβλήματα.

Βοηθάει η μουσική, είναι σαν τα μαθηματικά ένα πράγμα, σαν να λύνεις προβλήματα και νομίζω ότι υπάρχει μία σχέση των μαθηματικών με τη μουσική. Όπως λύνεις ένα μαθηματικό πρόβλημα που πρέπει να χρησιμοποιήσεις κάποιους τύπους και κάποιους κανόνες για να οδηγηθείς κάπου, εκεί σου φέρνει κάποιες εκπλήξεις που δεν τις περιμένεις. Τα μαθηματικά είναι συναρτήσεις που πολλές φορές μπαίνει και το τυχαίο, δεν έχουν πάντα αιτία και αποτέλεσμα, μπορεί να προκύψει κάτι απρόσμενο. Το ίδιο πράγμα και στη μουσική και γι αυτό φέρνω αυτόν τον παραλληλισμό.

Ποια είναι η δικιά σου αγαπημένη μπάντα;

Τώρα θα πρέπει να αναφέρω πάρα πολλά ονόματα… Λοιπόν Beatles, Bob Dylan και Joy Division, καμία σχέση βέβαια μεταξύ τους. Οι Beatles ήταν το πρώτο άκουσμα και ήταν σπουδαία μπάντα και μουσικές ιδιοφυίες. Η σόλο καριέρα των Λένον και ΜακΚάρτνει δεν μου άρεσε αλλά η χημεία των τεσσάρων ήταν απίστευτη.

Τί μουσική ακούς όταν δεν ακούς τα δικά σας τραγούδια;

Γενικά ακούω πάρα πολύ μουσική και πάρα πολλά είδη, Jazz, Experimental, Folk, ηλεκτρονική μουσική κι από ελληνική μουσική ελάχιστα πράγματα. Αγαπημένη ελληνική μπάντα όλων των εποχών οι Εν Πλω του Ντίνου Σαδίκη, συνδυάζουν το ροκ με τη δημοτική παράδοση. Εκτός από τη ροκ εκτιμώ τους μεγάλους συνθέτες τον Χατζιδάκη περισσότερο, τον Θεοδωράκη, τα παλιά ρεμπέτικα και την παραδοσιακή μουσική που έχει βγάλει σπουδαία πράγματα. Δεν ακούω έντεχνα όμως.

Οι Minor Mine θα μπορούσαν να επηρεαστούν από την δημοτική μουσική;

Πολύ στο βάθος που δεν φαίνεται κιόλας, στον πρώτο δίσκο υπάρχουν κάποια στοιχεία σε κάποια τραγούδια που πολλοί λίγοι το καταλαβαίνουν. Το κατάλαβε πρώτη φορά ένας Άγγλος μουσικός.

Θα θέλαμε να μας πεις με ποιες μπάντες από το εξωτερικό έχετε παίξει, έχετε παίξει μαζί με πολύ μεγάλα ονόματα.

Από τις ωραίες και συγκινητικές στιγμές ήταν με τους Band Of Holy Joy από το Λονδίνο, με τους οποίους μετά είχαμε κάνει από κοινού μία συναυλία. Eίχαμε γνωριστεί στη Θεσσαλονίκη όπου αρχικά τους είχαμε κάνει Support στο παλιό Principal και μετά από ένα χρόνο κάναμε ένα κοινό Project στο Residents Bar, παίξαμε μαζί ένα κομμάτι που είχε γράψει ο Johny. Έχουμε παίξει με τους Tuxedomoon, τους Wovenhand, τους Ex, τον Peter Murphy αν και δεν ήταν από τις καλύτερες στιγμές. Παίξαμε πολύ καλά και δεν θα ήθελα να πω κάτι περισσότερο, μου φάνηκε κάπως… ας αγαπάμε τη μουσική των Bauhaus. Με τους Savage Republic ήταν από τις ωραίες στιγμές, τους θαυμάζω από μικρός, τους παρακολουθώ, είναι φοβερά παιδιά κι ωραίοι χαρακτήρες, “συγγενείς” με τους Έλληνες. Αγαπάνε την Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα κι έχουν κάνει απίστευτα Live εδώ, είναι υπέροχο να τους βλέπεις. Όσον αφορά τους Wovenhand έχω πολύ καλές εντυπώσεις, ο David Edwards εκπληκτικός, πολύ σεμνός άνθρωπος, στο τέλος ήρθε και μας ευχαρίστησε πολύ σεμνά κι ευγενικά που δεν συμβαίνει συχνά αυτό. Κι όταν ξαναήρθε για συναυλία είχε ζητήσει να παίξουμε πάλι ως Support αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαμε.

Μιας και ανέφερες τους Ex, τους οποίους και λατρεύω, πες μας κάτι γι αυτούς τους Ολλανδούς που τους άκουγα από μωρό. Είναι πολιτικοποιημένοι πολύ.

Δεν συζητήσαμε και πολύ, δεν ήταν ιδιαίτερα ομιλητικοί, όταν παίζει κάποιος σε Live και είναι σε περιοδεία είναι μια δύσκολη κατάσταση και θέλει να είναι συγκεντρωμένος. Παρακολουθώ πάρα πολύ την πορεία τους, τους θαυμάζω κι όλη αυτή την ιστορία που έκαναν με την Αφρική. Σε ένα ταξίδι τους εκεί συναντήθηκαν με ντόπιους μουσικούς μελέτησαν τη μουσική τους, έκαναν μαζί περιοδεία και έκαναν τρελά πράγματα, με μεγάλο σεβασμό σ αυτά τα πρόσωπα.

Μίλησε μας λίγο για τον τελευταίο σας δίσκο “Small Talk With Ghosts Before Sleep”, κυκλοφόρησε το Μάιο στο Lockdown, πόσο καιρό τον δουλέψατε;

Έναν χρόνο. Παίρνει αρκετό καιρό, είναι η ηχογράφηση, η μίξη παίρνει πολύ χρόνο και μετά το στέλνεις στο εργοστάσιο που θα πάρει κι αυτό ένα μήνα. Πηγαίνει καλούτσικα αν σκεφτείς ότι δεν έχουμε κάνει συναυλίες παρά μόνο αυτή στο Μύλο.

Πες μας για αυτό το Live, πως ήταν σαν εμπειρία;

Ήταν μία πρωτόγνωρη εμπειρία, να μην υπάρχει κίνηση από κάτω στο κοινό. Υπήρξε μια αμηχανία από εμάς κυρίως, το κοινό ήταν όλοι καθήμενοι κι απλώς άκουγαν. Ωραία ήταν, σε αυτές τις καταστάσεις από το να μην κάνεις τίποτα, νομίζω ότι πήγε καλά.

Για να περάσουμε και στα κοινωνικοπολιτικά, ένας μουσικός, ένας καλλιτέχνης, ένας δημιουργός δεν γίνεται να είναι έξω από τα πράγματα. Δεν ξέρω αν συμφωνείς με κάποιους δημιουργούς και σε άλλα είδη μουσικής οι οποίοι απέχουν λέγοντας ότι “εγώ γράφω μόνο μουσική, θέλω οι άνθρωποι να είναι χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι”.

Είναι κι αυτό μια θέση ίσως γιατί δεν έχουν να πουν τίποτα περισσότερο, να μην έχουν εμπιστοσύνη στην άποψη τους και να μην θέλουν να εκτεθούν για εμπορικούς λόγους. Όπως και το αντίθετο, υπάρχουν και κάποιοι που μιλάνε για πολιτικά για να αποκτήσουν δημοσιότητα. Υπάρχουν διάφορες περιπτώσεις, κάποιοι για εμπορικούς λόγους μιλάνε και κάποιοι όχι, είναι κι εκείνοι που όντως έχουν να πουν πράγματα. Ένας άνθρωπος που έχει γράψει μουσική και έχει συμμετέχει σε κινήματα και βγαίνει να πει κάτι, αυτός το εννοεί, το έχει στο αίμα του.

Πως βλέπεις την όλη κατάσταση που επικρατεί τώρα σ όλον τον πλανήτη όσον αφορά το μεταναστευτικό, την άνοδο του ακροδεξιού κινήματος, τον κορονοιό;

Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που το βιώνουμε και θα το βιώσουμε ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Οι περιβαλλοντικοί λόγοι θα σπρώξουν κι άλλο κόσμο στην Ευρώπη δηλαδή η ξηρασία, πλημμύρες, θα φτωχύνουν άνθρωποι από τον λεγόμενο “τρίτο κόσμο”. Το προσφυγικό κύμα που δεχτήκαμε σ ολόκληρη την Ευρώπη προήλθε βασικά από πόλεμο αλλά κι αυτό είχε περιβαλλοντικά στοιχεία λόγω της ξηρασίας που είχε δημιουργηθεί στη Συρία, φτώχεια, πολύ εύκολα το Isis εισχώρησε στις τάξεις των φτωχών ανθρώπων, τους έπεισε ότι θα πάρουν την εξουσία και θα αποκτήσουν δύναμη. Δημιουργήθηκε ο πόλεμος που έφερε νεκρούς, καταπίεση, φόβο, τρόμο κι αυτοί οι άνθρωποι οδηγήθηκαν στις χώρες της Ευρώπης για να σωθούν.

Θα έγραφες μουσική για αυτά τα θέματα;

Κάποια τραγούδια περιέχουν τέτοιους στίχους. Στο δεύτερο δίσκο υπάρχει το “I Am Gonna Leave This Land” που έχει αυτό το χαρακτήρα, κάποιος που αφήνει την πατρίδα του και λέει ουσιαστικά πως κανείς δεν θέλει να την αφήσει, το πιστεύω βαθιά αυτό. Φεύγει από μια χώρα που αγαπάει, που γεννήθηκε, που έχει τους αγαπημένους του και οι καταστάσεις τον οδήγησαν να φύγει.

Η μουσική πως επηρεάζεται από αυτό;

Οι στίχοι επηρεάζονται, εκεί μπαίνουν αυτά τα ερεθίσματα. Είναι μία κατάσταση που την βλέπουμε, τη βιώνουμε, βλέπουμε τον πόνο, την καταπίεση. Τη βία που υπάρχει από τη δικιά μας την πλευρά, την προσπάθεια να απωθήσουμε, να χτυπήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, να τους δολοφονήσουμε πολλές φορές.

Πες μας ένα δίσκο σου αρέσει πολύ.

Από τους Gun Club το “Miami” σε βινύλιο, είναι ένας δίσκος που τον ακούω πάντα πριν από τα Live μας, είναι σαν να κάνω μία προσευχή.

Για να γυρίσουμε λίγο στο τελευταίο σας άλμπουμ “Small Talk With Ghosts Before Sleep” πως προέκυψε ο τίτλος;

Είναι κάποιες σκέψεις, επειδή έχει διάφορες αφηγήσεις είναι η σκηνή που είσαι στο κρεβάτι κάνεις τον απολογισμό της μέρας, σαν να συνομιλείς με κάποιους ανθρώπους που είναι μακρυά σου, ουσιαστικά κουβεντιάζεις με τον εαυτό σου για το τι έγινε τη μέρα. Οι ιστορίες του δίσκου.

Ποια είναι τα δικά σας φαντάσματα;

Είναι η φαντασία μας, το υποσυνείδητο, η ηθελημένη σκέψη, οι προβληματισμοί, οι φόβοι, οι προσδοκίες, οι ανησυχίες που δεν έχουν πάρει ακόμα σχήμα γι αυτό και είναι φαντάσματα.

Έχετε παίξει με πολύ γνωστά ονόματα, με ποια μπάντα θα ήθελες να βρεθείτε μαζί στη σκηνή;

Οι περισσότεροι έχουν πεθάνει… Gun Club, Joy Division. Από τις σύγχρονες μπάντες θα ήθελα σίγουρα ξανά με τους Band of Holy Joy, έχουμε πολύ καλή σχέση.

Ποια είναι η γνώμη σου για τη μουσική βιομηχανία; Είστε μια ανεξάρτητη μπάντα που δεν έχει σχέση με το σύστημα, τι θα λέγατε αν σας έκαναν πρόταση;

Θα το συζητούσαμε, δεν θα το αποκλείαμε. Το Do It Yourself το κάνουμε για καθαρά πρακτικούς λόγους δεν είναι σταθερή πολιτική άποψη. Πρακτικά μας βγαίνει πιο εύκολα γιατί εμείς επιλέγουμε το εξώφυλλο, που θα το δώσουμε, πότε θα το βγάλουμε, που θα παίξουμε. Δεν είμαστε αρνητικοί στο να συνεργαστούμε με κάποια εταιρεία αρκεί να είναι άνθρωποι που να μπορούμε να συνεννοηθούμε, να μην μας κοροιδεύουν. Τώρα έτσι όπως είναι τα δεδομένα στη χώρα μας και παγκοσμίως πολλές μπάντες κινούνται μ αυτό τον τρόπο, υπάρχουν και τα μέσα. Βέβαια υπάρχουν και πολλές δυσκολίες, λόγω της κατάστασης που είναι περιορισμένα τα ταξίδια δεν το έχουμε πάει ακόμα στην Αθήνα.

Έχει πολλά προβλήματα το να κάνεις κάτι μόνος σου αλλά έχει και μια ελευθερία. Διαλέγεις και παίρνεις πάντα. Αν μία εταιρεία μας έδινε αυτή την ελευθερία θα το συζητούσαμε.

Ξέρω σοβαρές εταιρείες αλλά δεν είμαστε στο είδος τους. Παίζουμε ένα είδος απροσδιόριστο που δεν κατατάσσεται, δεν είναι Electronica, Jazz, Blues, Garage και συνήθως οι μικρές εταιρείες έχουν ένα δικό τους χαρακτήρα. Στο δικό μας το στυλ δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, που να είναι λίγο Folk λίγο Experimental, στο εξωτερικό υπάρχουν.

Τώρα που είπες Folk βγάζεις αυτό το στοιχείο.

Στους πρώτους δύο δίσκους ναι, μας αρέσει όλους, υπάρχει μια αγάπη στα Folk. Όσο πάει σκληραίνει το πράγμα, γίνεται πιο πειραματικό. Ειδικά στον τελευταίο δίσκο μπήκε το στοιχείο της ηλεκτρικής κιθάρας του Χρήστου που το σκλήρυνε κατά επιλογής της μπάντας, όλοι θέλαμε να αλλάξει λίγο ο ήχος, βλέποντας και κάνοντας.

Πιστεύεις πως για να παράγει κάποιος τέχνη πρέπει να έχει λύσει το βιοποριστικό του;

Όχι απαραίτητα, εγώ θα προτιμούσα να ζούσα από τη μουσική. Τώρα έτσι όπως είναι τα πράγματα η μουσική που θέλω να παίζω δεν μπορεί να με στηρίξει οικονομικά. Από την άλλη είναι καλό να έχεις τον χρόνο να ασχολείσαι με την τέχνη σου, είναι πολύ σημαντικό. Για παράδειγμα εσύ τώρα μπορεί να λες τι ωραίος δίσκος αλλά για μένα μπορεί να είναι ένα 10% αυτού που ήθελα να κάνω γιατί δεν έχουμε το χρόνο να ασχοληθούμε σωστά. Αν σκεφτείς ότι εμείς τα γράψαμε όλα σε δύο μέρες ενώ κανονικά ένας δίσκος μπορεί να θέλει ένα με δύο μήνες για να βγει σωστά. Κάνεις καλύτερη παραγωγή, μπορεί να δοκιμάζεις να φτιάξεις την κιθάρα, έτσι όπως τη θέλεις, επί μια βδομάδα. Να κάνεις διάφορες δοκιμές, πως θα βγει η φωνή, το μπάσο, τα τύμπανα. Εμείς τα κάναμε όλα πολύ βιαστικά κι όχι μόνο εμείς, όλες οι μπάντες της πόλης. Και μετά πρέπει να αφήσεις ένα τραγούδι να ωριμάσει. Εμείς κάνουμε μία πρόβα την εβδομάδα, θα ήθελα να κάναμε κάθε μέρα.

Για το κλείσιμο θα ήθελα να σας συγχαρώ για την προσπάθεια αυτή που κάνετε, να παρουσιάσετε μπάντες της πόλης και μακάρι να συνεχίσετε γιατί πραγματικά φέτος είχε εξαιρετικές κυκλοφορίες.

Καλό είναι για τον κόσμο που μας ακούει να αρχίσει να ψάχνει τη μουσική σκηνή της Θεσ/νίκης γιατί πραγματικά αξίζει να παρακολουθεί Live αυτά τα σχήματα που υπάρχουν. Καλό είναι να ψάχνονται, να ενημερώνονται για το τι γίνεται στην πόλη, είναι πολύ σημαντικό για όλους.